Трымаем строй!

• Дзяніс Пракопенка
• 31.12.2025, 21:15

У 2026-м мы гэтак жа будзем трымаць строй дзеля тых, хто за намі.

Які ўжо раз мы апынаемся ў сітуацыі, калі вырашальнымі становяцца наша псіхалагічная стойкасць і сіла духу, якія даюць нам магчымасць працягваць біцца нават у абсалютнай цемры. Вораг зноў спрабуе прымусіць нас здацца, найперш у нашых галовах, бо не можа, як планаваў, перамагчы нас на полі бою. Наша зняверанасць і адчай — апошняя зброя расіян, на якую яны цяпер робяць галоўную стаўку.

Галоўным фактарам захавання Украіны былі і застаюцца сілы абароны. Салдаты, сяржанты і афіцэры, якія, нягледзячы на прагнозы і шум, стомленасць, расчараванне, боль і страх, нягледзячы на саму смерць, упарта з дня ў дзень эфектыўна выконваюць сваю працу.

Сёння, у момант, калі праціўнік і сам лёс яшчэ раз выпрабоўваюць нас на трываласць, мы павінны ўспомніць, дзеля чаго і чаму на працягу 11 гадоў мы змагаемся супраць РФ — гіганцкай машыны смерці, мэтай якой з'яўляецца знішчэнне ўсяго, што адмаўляецца падпарадкоўвацца. Павінны ўспомніць, колькі разоў наша дзяржава знаходзілася на краі бездані і якія звышчалавечыя намаганні ўкраінскі салдат кожны раз прыкладаў, каб прадухіліць яе падзенне. І цяпер, як і ў 2014-м, 2022-м і ва ўсе іншыя гады вайны, у нас няма іншага выбару, як, сцяўшы зубы, яшчэ мацней трымаць у руках зброю і не дапускаць расчаравання.

Калі мы апусцім рукі, Украіна не выжыве. Мы заплацілі вельмі высокі кошт і працягваем плаціць яго штохвілінна, каб цяпер не ўпасці ў адчай. Лёс украінскай нацыі ў руках кожнага, хто цяпер на фронце, хто фармуе надзейны тыл, хто падтрымлівае войска і працуе дзеля развіцця дзяржавы. Гэта не пафаснае перабольшанне, гэта вынік нашай дзейнасці або бяздзейнасці, эфектыўнасці або неэфектыўнасці, памножаных на страчаны час. Гэта неабходна прыняць і зрабіць адпаведныя высновы, зыходзячы з разумення, што ўсё залежыць ад нас. Падкрэсліваю — ад кожнага з нас.

Задачай украінскага грамадства цяпер з'яўляецца яшчэ большая, яшчэ больш актыўная, усеахопная падтрымка фронту. Гэта падтрымка таксама пачынаецца з асабістай барацьбы са зняверанасцю: з супрацьстаяння расійскім інфармацыйным атакам на нашу свядомасць, з адмовы падпарадкоўвацца прыдуманым расіянамі сцэнарам капітуляцыі, з упэўненасці ў неабходнасці кожнаму на сваім месцы прыкладаць усе намаганні дзеля агульнай справы.

Для нас 2025 год быў годам складаных выпрабаванняў і трансфармацый: «Азоў» паспяхова стрымліваў наступальныя дзеянні праціўніка на звышскладаных участках фронту, пашыраўся да корпуса, развіваўся і нарошчваў баявую моц, але разам з тым, на жаль, і губляў сваіх найдастойнейшых байцоў. Мы абавязкова адпомсцім за іх.

У 2026-м мы гэтак жа будзем трымаць строй дзеля тых, хто за намі. У памяць пра ўсіх загінулых у гэтай вайне. Тых, каго катавалі і марылі голадам у мінулыя стагоддзі. Дзеля сотняў тых азоўцаў, якія больш за тры з паловай гады знаходзяцца ў расійскім палоне, і іх вяртанне дадому — наш абавязак. Для ўсіх будучых пакаленняў, якія павінны жыць у свабоднай Украіне, а не пад расійскай акупацыяй. Урэшце, дзеля ўласнай годнасці, вернасці прысязе і магчымасці ў будучыні без дакораў сумлення глядзець на сваё адлюстраванне ў люстэрку. У будучыні, адзіным гарантам якой з'яўляецца ўкраінскае войска.

Трымаем строй!

Знішчаем акупантаў!

Дзяніс Пракопенка, Facebook