Мара Пуціна ніколі не збудзецца

• Кірыл Сазонаў
• 30.11.2025, 18:25

Выснова простая.

Сябры, абяцаў даць ацэнку пуцінскім абяцанням, але ніякіх сенсацый няма. Нічога новага адносна Украіны на прэс-канферэнцыі бункернага пацука не прагучала. Той жа ўльтыматум і тыя ж пагрозы, што былі паўгода таму і год таму. Дробная спроба ўсіх падмануць. Ён верыць у тое самае, у што і верыў. Або мы здадзімся на ягоных умовах, або ён сілай забярэ ўсё, што пажадае. Сур’ёзна, ён дагэтуль у гэта верыць. Як верыў у «другую армію свету». І нават эксперты яму ківаюць — маўляў, акупаваць усю Данецкую вобласць атрымаецца толькі ў 2027 годзе. Яны палічылі сярэдні тэмп прасоўвання. Але гэта вайна, і тут лінейныя разлікі не працуюць.

Дык вось, Пуцін абвясціў, што згодны на спыненне агню. Пры ўмове, што Узброеныя сілы Украіны сыдуць самі… з занятых тэрыторый. Большасць СМІ ўпэўненая, што цяпер ідзе гаворка пра Данбас. Я б так не ўпэўніваўся. Туман вайны. І ў момант гіпатэтычнай згоды Кіева на такое патрабаванне — вуаля! Адразу можа вярнуцца на стол тэма Запарожжа і Херсона. Ці хтосьці лічыць, што Пуцін будзе вышэй за такія маніпуляцыі? Думаю, адказ відавочны. А калі мы не сыдзем, то, як я пісаў вышэй, бункерны пагражае ўзяць усё сілай. Як і ў выпадку з любым шантажом і пагрозамі, эмоцыі толькі замінаюць. Найперш трэба ацаніць рэальнасць гэтай пагрозы і рэальнасць кампрамісу.

Прабачце, сябры, але па абодвух гэтых пунктах у мяне вялікія сумневы. Я не веру ў тое, што Пуцін будзе трымаць слова. Я памятаю, колькі разоў ён казаў пра павагу да ўкраінскіх межаў, пра тое, што Крым — гэта Украіна, і кляўся, што вайны не будзе. Ён хлус. Пры тым лічыць гэта нормай. Абсалютна крымінальная логіка — падмануць з выгодай не грэх, а правільны ход. Таму, калі ён будзе абяцаць вечны мір у абмен на ўступкі — я не веру. І калі ён клянецца, што не плануе нападаць на Еўропу — і яму верыць не раю. Увесь 2021 год мы слухалі такія абяцанні. І амаль два месяцы ў 2022 годзе. Дык што рэальнасць кампрамісу трымаецца толькі на слове Пуціна і на падпісаных ім паперках. Слабавата. А, магчыма, потым будуць гарантыі ад ЗША. Магчыма. Яны не кажуць, якія.

Што да рэальнасці пагрозы — тут я таксама не згодны. Вазьмем сілай у баявых дзеяннях? Дык гэта ўжо было. Не буду пра «Кіеў за тры дні» — аскоміну набіла. Але «усю Украіну за месяц» — такі план быў. Харкаву і Адэсе адводзілі суткі, калі хто не ведаў. І таксама крычалі: здавайцеся, усё адно захопім. Пакуль не. Колькі часу бралі Часаў Яр і Тарэцк? Паўтара года вулічных баёў замест запланаванага тыдня. А яны — 12 і 30 тысяч насельніцтва ў мірны час, для даведкі. Канстанцінаўка — каля 100 тысяч, Дружкаўка — 65, Славянск — 120, Краматорск — пад 200. Пры адпаведнай плошчы. Гэта гісторыя вельмі доўгая. Вядома, мы бачым на прыкладзе Пакроўска і Мірнаграда, што цяпер яны не лезуць у лоб, як пад Бахмутам. Прасочваюцца, стараюцца абысці і акружыць. Тым не менш такім кавалкам можна падавіцца.

Выснова простая. Пагрозы бункернага пацука перабольшаныя. Узяць Данецкую вобласць у выніку наступу — не хутка і не проста. Пра Запарожскую вобласць увогуле маўчу. Даверу да яго абяцанняў вечнага міру ў выпадку ўступак — крыху менш за нуль. Нашы дзеянні відавочныя, прадказальныя і безальтэрнатыўныя. Супраціў. Гэта той выпадак, калі крык «Стай, страляць буду» — не папярэджанне, а сумленнае абяцанне парадку дзеянняў. Нравіцца гэта камусьці ці не, але ў рэальнасці тут выбару няма. А выбар ілюзіі мы вельмі добра запомнілі — потым абыходзіцца занадта дорага…

Кірыл Сазонаў, «Фэйсбук»