І зноў кульгавы дыябетык з пастаяннай дыхавіцай рвецца ды пыжыцца паказаць, што ён не толькі волат думкі
- 2.11.2025, 16:27
Ну, цырк жа рэальны.
І прыхільнікам і праціўнікам Аляксандра Лукашэнкі кідаецца ў вочы яго абсалютна нерацыянальная, але ўпартая спроба даказаць грамадству, што ён фізічна ў добрай форме, — піша ў Facebook гісторык Алесь Пашкевіч.
Дзіўна, наколькі Лукашэнка ўпарта і насуперак усякай рацыянальнасці і здароваму сэнсу трымаецца за ўчора, а то і за пазаўчора, спрабуючы невядома каму даказаць, што ён і дасюль волат-асілак у фізічным сэнсе. Нібыта нехта не памятае, колькі яму гадоў, і нібыта на відэа з яго ўдзелам не відаць відавочных праблем са здароўем.
Пры гэтым гэтыя праблемы неабавязкова крытычныя. Як па мне, пакуль яшчэ не падобна, што Лукашэнка возьме ды ўжо заўтра памрэ або, прынамсі, зусім аслабне. Але яму цяжка хадзіць — гэта факт, і іншыя сур'ёзныя хваробы — таксама.
Аднак для 71‑гадовага чалавека букет хваробаў — гэта хутчэй норма, чым выключэнне. І нават калі чалавек у прынцыпе ў форме, то ў такім узросце ён ужо беражэцца, у той жа хакей наўрад ці паляціць з галавой гуляць, нават калі ногі не баляць.
А ў Лукашэнкі яны якраз баляць, і ён нават, як бы яму ні было гэта няпроста, аднойчы сам прызнаў, што з суставам ёсць праблемы, хадзіць цяжка:
«Я не кажу, што ідэальна. Ну, часам кульгаю, нага баліць. Не могуць мне сустаў паправіць. Ну, я думаю, для прэзідэнта гэта не так страшна. Дзе не прайдзеш, там праедзеш».
Ну і вось, здавалася б, зрабіў гэты «камінг-аўт» — і гора з плячэй, больш не трэба сябе мучыцца, выходзячы праз сілу на хакейную пляцоўку, дэманструючы праз маніторы рубку дроў цэлымі кубаметрамі і іншыя прыкметы залішняй для яго статусу фізічнай звышактыўнасці.
Здавалася б, ногі не ходзяць — дык сядзі ў крэсле ды адтуль і камандуй. Але ж не — нават пасля прызнання нешта ў гэтай галаве клініць, і зноў кульгавы дыябетык з пастаяннай дыхавіцай напружваецца ды пыжыцца паказаць, што ён не толькі волат думкі, але і можа хоць зараз ледзь не бегчы з маладымі наперагонкі.
Пры тым што выглядае не тое што не пераканаўча, а, наадварот, проста кур'ёзна. Але асяроддзе, відавочна, калі і адважваецца пра гэта казаць, то толькі ў стылі «наўпрост, груба, па-старэчаму».
І вось зусім нядаўна ён сказаў нібы між іншым, але з відавочным жаданнем патлумачыць сваю рэгулярную адсутнасць у публічнай прасторы па серадах і суботах (што таксама, трэба думаць, тлумачыцца станам здароўя): «Часам вы мне пішаце цэлы стос гэтых дакументаў, папер — слухайце, звар'яцець можна. Сераду рэзервуем для таго, каб усё гэта, што назапашваецца цягам дзён, перачытаць. І суботу».
Здавалася б, ну добра: зноў-такі, сам сказаў, што па серадах працую з дакументамі і на публіку не выходжу, — дык хай бы гэта і было афіцыйнай версіяй. Усе будуць загадзя ведаць, што па серадах яго твару няма ў эфіры, бо і не павінна быць: адны ўказы, падпісаныя са свістам, лётаюць веерам. А чым ён там насамрэч у гэты дзень займаецца — хай ужо пляткаруюць, рукапацісканне ж у любым выпадку моцнае.
Але не, усё роўна па серадах прэс-служба ладзіць спектаклі, што ён нібыта кагосьці там прымае з дакладамі, праводзіць сустрэчы, унікае ў праблемы і дае строгія загады. Вось толькі яго самога ніколі не паказваюць, а высокія чыноўнікі барабаняць пра вынікі памятных сустрэч… у антуражы сваіх уласных ведамстваў. Ну, цырк жа рэальны…
І самае галоўнае — незразумела, на каго гэта разлічана нават у прапагандысцкім сэнсе.
Ягоным праціўнікам — толькі бальзам на душу глядзець на яго слабасць, якая тым ярчэй праяўляецца і падкрэсліваецца, чым больш ён імкнецца дэманстраваць нібыта сілу. А ябацькаў гэтай паказухай таксама не натхніш, бо яны ж таксама не сляпыя. І любяць яго зусім не за хакей і не за Умку побач на лаўцы. Але калі хто адарваўся ад жыцця, дык ужо «мужык што бык: уцемешыцца ў галаву якая блажь — калком яе адтуль не выб'еш».