Міф пра Пуціна руйнуецца

• Віктар Каспрук
• 2.11.2025, 12:23

Канец можа быць бліжэй, чым ён думае.

Уплывовае брытанскае выданне The Telegraph апублікавала артыкул «Міф пра сілу Пуціна руйнуецца. Канец можа быць бліжэй, чым ён думае»). Яго аўтар Марк Бролін у прыватнасці адзначае, што «Трамп нарэшце адмовіўся ад уяўленняў часоў халоднай вайны пра тое, што Расія настолькі пагрозлівая, што мы мусім, каб пазбегнуць Трэцяй сусветнай вайны, прызнаць, што яна можа запалохваць сваіх суседзяў і рабіць іх васаламі. Расія — слабая, далікатная дзяржава са сферай уплыву, якая бесперапынна скарачаецца на працягу дзесяцігоддзяў. Уварванне ва Украіну мела мэту спыніць распад; яно яго паскорыла. Зямлі, захопленыя з велізарнымі стратамі, нават не кампенсуюць крушэнне расійскага ўплыву ў Цэнтральнай Азіі, на Блізкім Усходзе і ў астатняй Еўропе».

Далей Марк Бролін піша: «Вырашальны момант настаў у канцы верасня, калі Трамп публічна падтрымаў прапанову, што Украіна можа вярнуць усю сваю тэрыторыю. Гэта было не проста рытарычнае забаванне; гэта азнаменавала поўны разрыў з балбатнёй, што «абодва бакі павінны ўступіць», якая падрывала гераічную ўкраінскую барацьбу і лясціла крэмлёўскай міфалогіі».

Цяжка палічыць гады, калі Расія не была з кімсьці ў стане вайны. Бо маскавіты заўсёды былі па сутнасці прыгоннымі сваіх цароў, паноў, камуністаў, алігархаў і спецслужбаў. Большасць з іх традыцыйна адказваюць падчас апытанняў, што палітыкай не цікавяцца. І вось у Расіі настае той час, калі палітыка сама пачынае цікавіцца расіянамі. Бо ад імя гэтага маўклівага народа дыктар Пуцін пачаў сваю вайну з Украінай. А той не ведае нічога іншага, як пакорліва ісці на вайну, лічачы, што за яго павінен думаць «цар», на якім і ляжыць уся паўната адказнасці за тое, што творыць Расійская Федэрацыя.

Але няма ніякага апраўдання народу, ад імя якога яго кіраўнікі праз сваіх прыслужнікаў творяць беззаконне на ўкраінскіх землях. А тыя чамусьці думаюць, што віны за гэта на іх няма, таму, адпаведна, ніякага пакарання ім за гэта не будзе.

Хаця ўжо цяпер цалкам зразумела, што продукаванне міфа пра добрых расіян, якіх збіў з панталыку дрэнны Пуцін, не спрацуе. Бо як могуць пазбегнуць адказнасці ваенныя злачынцы, што ўварваліся на чужыя тэрыторыі, праігнараваўшы міжнародна прызнаныя межы і здзяйсняючы непрыхаваны генацыд украінскай нацыі, прыкрываючыся выдуманай клопатай пра рускамоўнае насельніцтва ва Украіне.

Нягледзячы на тое, што ў Пуціна ўжо заканчваюцца грошы на фінансаванне гэтай крывавай вайны, ён гатовы стаяць з працягнутай рукой перад Кітаем, каб хоць як аплачваць ваенныя выдаткі і трохі адцягнуць час сваёй канчатковай паразы ва Украіне.

Ён задумаў цягнуцца ў спаборніцтве са Злучанымі Штатамі і Еўропай, якія дапамагаюць Украіне, калі толькі ў ЗША ВУП амаль 30 трыльёнаў долараў, маючы пры гэтым свой ВУП крыху больш за 2 трыльёны долараў. І гэта пры тым, што ў Расійскай Федэрацыі няма прыбыткаў ад прымянення высокіх тэхналогій. У іх мала вытворчасцяў, а ёсць толькі нафта і газ, якія Маскве з кожным месяцам усё цяжэй прадаваць з-за санкцый, што крытычна звужаюць кола пакупнікоў яе энерганосьбітаў.

Але праблема ў тым, што калі Савецкі Саюз быў таталітарнай камуністычнай дзяржавай, то зараз Расія ператворана яе кіраўнікамі ў таталітарную краіну, дзе дамінуе гіпершавінізм. Што зрабіла яе ідэалогію куды больш пераканаўчай для насельніцтва, чым камунізм. У адваротным выпадку колькасць загінулых, на парадкі большая за колькасць палеглых у вайне ў Афганістане, ужо здолела б зрынуць рэжым Пуціна.

Зараз дыкатару ўсё яшчэ ўдаецца завабліваць простакоў на сваю вайну велізарнымі выплатамі, як для Расіі. Але праз некаторы час расіяне могуць двойчы падумаць, ці варта згаджацца на ўдзел у ёй дзеля магчымасці добраахвотна скакануць у мясарубку. Якая карысць ад грашовага бонуса за падпісанне кантракта, калі вас пакалечылі або забілі? Мёртвым грошы ўжо не патрэбныя.

Пакуль путынскаму рэжыму ўдавалася больш-менш спраўляцца з папаўненнем сваёй тэрарыстычнай арміі, выкачваючы маладых мужчын з глыбінкі, нярасійскіх правінцый, апусцяшаючы турмы і абяцаючы зааблачныя прэміі салдатам-кантрактнікам. Аднак усе гэтыя крыніцы прыцягнення рэкрутаў павольна, але мелеюць.

Пуцін адцягвае вялікую мабілізацыю, якая перанясе рэальнасць вайны непасрэдна ў асноўныя расійскія рэгіёны, уключаючы Маскву і Санкт-Пецярбург. Вось чаму ён не хоча патрабаваць ад генералітэту рэзкага павелічэння колькасці войскаў такім шляхам. Вядома, ён можа атрымаць новых салдат, аднак калі масквічы раптам сутыкнуцца з тысячамі «грузаў 200», што штомесяц вяртаюцца дадому, вайна хутка стане для іх агіднай, як і сам дэспат.

Лёгка быць суперапатрыётам, калі вайна цябе не кранае асабіста. Але калі ў сталіцу расійскай імперыі пачнуць масава прыбываць ліквідаваныя ва Украіне расійскія салдаты, іх маці ў Маскве пачнуць глядзець на абвешчаную Пуціным так званую СВА зусім іншымі вачыма. І пасля гэтага яго час скончыцца.

Але каб цяпер паспяхова супрацьстаяць нашэсцю маскоўскай орды, украінцам патрэбная пастаянная дапамога шляхам павелічэння колькасці высокадакладнай зброі і разведвальнай падтрымкі Захаду. Нашы саюзнікі ў Амерыцы і Еўропе павінны падвоіць намаганні, каб даць Украіне зброю, неабходную для паражэння стратэгічных расійскіх цэляў, камандных пунктаў і перакрыцця лагістычных шляхоў паставак зброі, паліва і харчавання на лінію фронту.

«Ваеннае мастацтва» расіян зводзіцца да сумнеўнай тактыкі забойства ўласных салдат падчас «мясных штурмаў», якую бездарныя генералы выбралі для задавальнення гіпербалізаванай пыхі расійскага дыктатара.

Ужо цяпер некаторыя прадстаўнікі расійскага істэблішменту пачалі ўсведамляць, у якое фіяска абярнулася вайна Расіі супраць Украіны, які непапраўны ўрон нанесены Расійскай Федэрацыі ў эканамічным і міжнародным вымярэннях. Расплата за ўсё ўчыненае будзе непазбежнай. Бо ўжо цяпер РФ не хапае некалькіх мільёнаў рабочых рук, і далей гэта тэндэнцыя будзе толькі неадваротна пагаршацца. А гэта значыць, што большая частка працоўнай сілы ў Расіі не будзе заменена на працягу наступных 25 гадоў або больш. Асабліва з улікам рэзкага падзення нараджальнасці ў гэтай краіне.

Да вайны з Украінай у Расіі была дастаткова магутная армія з добра падрыхтаваных вайскоўцаў. Асабліва ў элітных брыгадах: паветрана-дэсантных войсках, спецназе, марской пяхоце. Але паколькі Пуцін, для якога знішчэнне дзяржаўнасці Украіны стала ідэяй фікс, не ўмеў мысліць стратэгічна, ён заўчасна кінуў у вайну ўсе свае добра падрыхтаваныя войскі. Усе яны былі паспяхова знішчаны ўкраінскай арміяй.

На дадзены момант калісьці вялікая расійская армія амаль на 90 працэнтаў складаецца з сырых, непадрыхтаваных навабранцаў. Хоць вяртанне новаўвядзення сталінскіх часоў — загароджвальных атрадаў — дазваляе расійскім генералам паспяхова гнаць іх у «мясныя атакі». Падчас якіх часта выжываюць толькі 3 працэнты расійскіх пяхотнікаў, пасланых на штурм украінскіх пазіцый.

Пасля заканчэння вайны, якую задумаў гэты крэмлёўскі «геніялісімус», у Расійскай Федэрацыі, калі яна, вядома, зможа захавацца ў сучасных межах, спатрэбіцца не менш як дзесяцігоддзе, каб аднавіць армію, якую знішчыў Пуцін. І ўсё гэта стала вынікам некампетэнтнасці і дзёрзкасці Крамля.

Постсавецкая расійская армія была кансервавана ў мінулым і ніколі не развівалася. А ўкраінскія вайскоўцы праходзілі падрыхтоўку на Захадзе і мелі магчымасць змяняцца, удасканальвацца і развіваць свае прафесійныя навыкі. Хоць галоўным пралікам і першапрычынай усіх праблем Масквы з'яўляецца тое, што Пуцін вырашыў пачаць вайну з Украінай.

Расійская ваенная машына і ваенна-прамысловы комплекс, завастрыўлены на вайну, дазваляюць узурпатару яшчэ крыху працягнуць працягласць уварвання на ўкраінскія землі. Хаця цяпер, можа, ён і хацеў бы загнаць «джына вайны» назад у бутэльку, але час для гэтага ўжо безнадзейна ўпушчаны.

Пуцін, учапіўшыся за сваю вайну ва Украіне, мэтанакіравана набліжае Расію да яе развалу. Ён паказаў усяму свету сапраўднае аблічча Расійскай Федэрацыі, яе антыўтопічнае грамадства, якое Расіі доўга ўдавалася хаваць, прыкрываючы яго фасадам удаванага дабрабыту сваёй сталіцы — Масквы.

Наступствамі пуцінскай вайны ва Украіне ўжо цяпер сталі дэмаграфічны крызіс, кароткая працягласць жыцця, алкагалізм, ужыванне наркотыкаў, самазабойствы і дысбаланс у суадносінах колькасці мужчын і жанчын. Расійскае грамадства ўсё больш дэградуе, і калі ўсё будзе працягвацца ў тым жа тэмпе, дык наўрад ці ў расіян як народа праглядаецца хоць якая-небудзь станоўчая будучыня.

На думку брытанскага аналітыка Марка Броліна: «Гадамі лічылася, што Расія настолькі магутная, што яе могуць стрымліваць толькі ЗША. Больш праўдзівая лінія — супрацьлеглая: Расія настолькі сістэмна слабая, што маральная яснасць, мэтанакіраваны ціск і падтрымка асіметрычных моцных бакоў Украіны могуць змяніць і поле бою, і палітыку Масквы».

Віктар Каспрук, «Обозреватель»