«Пуцін адчайна ўтылізуе сваіх вайскоўцаў у Пакроўску»
- 19.11.2025, 14:17
Рыхтуецца бітва за «пояс крэпасцей».
Расія працягвае выпальваць свой наступальны патэнцыял, у прыватнасці чалавечы, каб істотна зэканоміць на выдатках на «ветэранаў», якія вернуцца з «СВА». На напрамак нумар адзін – Пакроўскае – праціўнік кідае шалёную колькасць гарматнага мяса. Паралельна вораг рыхтуецца пачаць бітву за «пояс крэпасцей» – Святагорск, Славянск, Краматорск, Дружкаўку і Канстанцінаўку. Там ён ужо спрабуе інфільтравацца.
У цэлым на полі бою вораг вызначыў тры ключавыя напрамкі. Першы прыярытэт – Пакроўска-Мірнаградская агламерацыя, другі – Новапаўлаўска-Запарожскі напрамак. Трэцім можа быць Куп'янск або Ліман. Але, нягледзячы на вельмі цяжкую сітуацыю, афіцэры Генеральнага штаба адзначаюць, што цяпер не так цяжка, як год таму, бо тады вораг вёў наступ па ўсёй шырыні фронту, а Сілы абароны не мелі ніякіх рэзерваў.
Такую думку ў эксклюзіўным інтэрв'ю OBOZ.UA выказаў выканаўчы дырэктар Украінскага цэнтра бяспекі і супрацоўніцтва Дзмітрый Жмайла.
– Цяпер Злучаныя Штаты пачалі больш актыўна ціснуць на краіну-агрэсара Расію, чым гэта было раней. І першая мэта, якую ставіць перад сабой прэзідэнт Трамп і якую шматкроць агучваў, – гэта спыненне баявых дзеянняў. Як вы разглядаеце такую перспектыву? Ці сапраўды можна чакаць, што пад ціскам ЗША або па нейкіх іншых прычынах агрэсар можа пагадзіцца на спыненне агню? Калі так, як гэта будзе выглядаць на практыцы, непасрэдна на полі бою, і як доўга можа цягнуцца гэтае перамір'е?
– Перш за ўсё, Расія будзе ўсімі спосабамі супрацьстаяць гэтаму працэсу, бо яна хацела з прыходам новай адміністрацыі ў ЗША запусціць працэс абмену тэрыторыямі, легітымізацыі і дамагчыся таго, каб мы мяняліся тэрыторыямі, пажадана дзесьці да Закарпацця.
Але што насамрэч адбылося? Яны правалілі лета, правалілі палову восені, а амерыканцы прынялі нашу прапанову, нашу найбольшую саступку – спачатку замарозку баёў і перанос вайны ў дыпламатычную і міжнародную сферу. Гэтага крытычна не хоча Расійская Федэрацыя, і пры самым аптымістычным сцэнары, калі мы папантазуем, спрагназуем, можа быць так.
Расія цяпер выпальвае ўвесь свой наступальны патэнцыял. Яна хоча Куп'янск, Пакроўск і Мірнаград, Гуляйполе, хоча яшчэ залезці ў Дняпрапятроўскую вобласць. Пра Сумы мы ўжо ўсе забыліся, таму што там Сілы абароны трымаюць ініцыятыву.
На колькі хопіць сіл, нават калі на нейкім адным участку яна будзе выпальваць свой рэсурс. Чаму? Таму што Расія набрала велізарную колькасць (асабовага складу. – Рэд.), а грошай стала менш. З-за санкцый, з-за нашых удараў па нафтагазавым сектары даходы РФ скараціліся, плаціць стала няма за што, калі казаць напроста. Таму чым больш расіян тут загіне, чым менш з іх вернецца ў Расію з усімі іх праблемамі, тым для Пуціна лепш.
Калі яны ўсё гэта правядуць і стане зразумела, што яны вычарпаліся, магчыма, яны сапраўды сядуць за стол перамоў. Але каб націснуць на Расію, патрэбная кансалідаваная пазіцыя Украіны, ЗША, Еўропы і Кітая.
Бо ад Кітая цалкам залежыць, ці будзе дапамагаць Расіі Паўночная Карэя і яе 200 абаронных заводаў, а таксама яе вайскоўцы, якія фіксуюцца на тэрыторыі Расійскай Федэрацыі і на тэрыторыі Беларусі. Адпаведна, усё залежыць ад таго, якую пазіцыю зойме Кітай.
Але Расія будзе ўпірацца да апошняга. Ці, нягледзячы ні на што, Расія кажа: мы ваюем да канца, незалежна ад пазіцыі Кітая, бо цяпер нельга спыняцца. І тады Украіна можа разлічваць на ўзмацненне ваеннай дапамогі ад ЗША.
Тады гэта будзе азначаць, што Кітай не можа націснуць на Расію і, магчыма, Трамп захавае мытныя пошліны або вернецца да гэтага пытання, бо ў яго ў кулуарах хадзіла ідэя пра тое, каб з пошлін на кітайскія тавары стварыць фонд падтрымкі Украіны. Альбо мы вернемся да інтэнсіфікацыі праграмы PURL і да ідэі з «Тамагавкамі», каб надалей палохаць Расію і ціснуць на яе. То бок такіх два сцэнары, шматхадовачкі.
І, адпаведна, сітуацыя на полі бою. Для міжнародных перамоў, для Вашынгтона не мае ніякай ролі, узялі расіяне Пакроўск ці не, узялі Гуляйполе, Куп'янск ці не. Бо ўсе бачаць, што да поўнай акупацыі Данеччыны, на шчасце, расіянам яшчэ далёка. І таму Трампу патрэбны хуткі вынік, галачка, што яшчэ адна вайна скончылася, і Нобелеўская прэмія міру.
Праўда, пакуль расіяне маюць наступальны патэнцыял, яны, вядома, будуць сядаць за стол перамоў і гаварыць, але замарожвання, спынення баявых дзеянняў, на жаль, не будзе.
– Сапраўды, апетыты ў агрэсара вельмі вялікія. Вы таксама згадалі, што ён сёння канцэнтруе сваю ўвагу не толькі на Пакроўскім напрамку, але і на шэрагу іншых напрамкаў на ўсходзе і паўднёва-ўсходзе нашай краіны. Паводле вашых ацэнак, якія максімалісцкія мэты сёння ставіць перад сабой вораг да канца бягучага года? І ці можа ён іх тэарэтычна дасягнуць?
– Да 15 лістапада павінна было быць вырашана пытанне Пакроўска-Мірнаградскай агламерацыі. Не вырашана – перанесена на 15 снежня, гэта значыць прыярытэт нумар адзін. На гэтым напрамку 170 тысяч расіян, у нас – максімум каля 30 тысяч. Сам горад Пакроўск штурмуюць 12 тысяч расіян.
Які прыярытэт нумар два? Паколькі на Новапаўлаўскім напрамку іх часткова спынілі, – хоць была інфармацыя, што яны збудавалі пераправу паміж Дачэнскім, але здолелі пераправіць толькі 10 адзінак тэхнікі, – найхутчэй, гэта Гуляйполе. Там яны намацалі слабую шчыліну, дзесьці агнявым валам заціснулі нашы войскі, і мы былі вымушаныя адысці, каб не трапіць у акружэнне.
Не атрымліваецца ў ворага з Куп'янскам, бо працягваецца аперацыя па зачыстцы расіян. Калі казаць напроста, то паводле стану на цяпер яны здохлі, ім патрэбныя вельмі вялікія рэзервы.
Найхутчэй, яны таксама плануюць пачаць бітву за «пояс крэпасцей» – Святагорск, Славянск, Краматорск, Дружкаўку, Канстанцінаўку. Там яны ўжо актывізаваліся, пераапранаюцца ў грамадзянскіх, выкарыстоўваюць коўдры, якія не відаць на цеплавізары, спрабуюць дабегчы да горада. На мапе DeepState у паўднёва-ўсходняй частцы можна ўбачыць пэўны шэры «апендыцыт». Гэта маршрут, па якім вораг спрабуе прасачыцца. То бок расіяне трымаюцца сваёй тактыкі інфільтрацыі, якая прыносіць яшчэ больш стратаў.
Далей – Ліманскі напрамак. Прабуюць абыходзіць Ямпаль і Драбышава, але там у іх таксама ёсць пэўныя затрымкі, хоць і вельмі вялікая «сірая зона».
Такім чынам, ёсць два-тры напрамкі: Пакроўскае, Новапаўлаўска-Запарожскае – фактычна там адна аперацыйная зона, куды яны перакідваюць войскі, – і нешта трэцяе: ці спрабаваць рабіць акцэнт на Куп'янску, ці канцэнтравацца на Лімане і такім чынам падціскаць наш «пояс крэпасцей» з поўначы.
Сітуацыя цяжкая, вельмі цяжкая, але я асабіста меў размовы з афіцэрамі Генеральнага штаба ЗСУ. Яны кажуць, што ніколі не было лёгка, але цяпер не так цяжка, як год таму. Год таму было наступленне па ўсёй шырыні фронту, і мы наогул не мелі ніякіх рэзерваў. Цяпер, колькі б крытыкі адносна гэтага рашэння ні гучала, але рэзервы, у прыватнасці і ў тое ж Пакроўскае спецпадраздзяленне, усё ж прыйшлі.