Чаму Крэмль загаварыў пра мір

• Юрый Федарэнка
• 18.11.2025, 11:34

Магчыма, Пяскоў ужо наладжвае патэфон.

Прадстаўнік Крэмля Дзмітрый Пяскоў абвінаваціў Кіеў у зрыве перамоваў і заявіў, што Масква застаецца адкрытай да дыялогу. Маўляў, у свой час расійскі бок прапанаваў стварыць працоўныя групы па палітычных, гуманітарных і ваенных пытаннях, але Украіна не адказала на ініцыятыву. Відавочна, маецца на ўвазе стамбульскі перамоўны трэк, на якім Расію прадстаўлялі людзі, што не мелі мандата на вырашэнне канкрэтных пытанняў.

Памятаеце тагачасныя навіны? З улікам выклічных паводзінаў прадстаўнікоў Крэмля падчас сустрэчы дэлегацый можна было канстатаваць: Масква дэ-факта зрывала перамоўны працэс у першыя хвіліны пасля яго пачатку. Паводле гэтага сцэнару прайшлі тры стамбульскія раўнды — 16 мая, 2 чэрвеня і 23 ліпеня гэтага года. Дыпламатычныя саміты, арганізаваныя з падачы Вашынгтона, расійская дэлегацыя ператварыла ў фарс… І раптам Пяскоў успамінае пра нейкія «працоўныя групы», якія ніхто ніколі ўсур'ёз не ўспрымаў. Што гэта можа азначаць?

Па-першае, Дзмітрый Пяскоў, нягледзячы на ўсе свае афіцыйныя рэгаліі, не з'яўляецца ні дарадцам, ні дыпламатам, ні ўвогуле ўплывовай асобай, якая нешта вырашае, прапануе або ініцыюе. Яго функцыя чыста тэхнічная — даносіць меркаванне свайго гаспадара, то-бок Пуціна, да шырокай грамадскасці. Па-другое, не варта чакаць, што крамлёўскія людаеды шчыра хочуць міру.

Найбольш верагодная версія: вайскова-палітычнае кіраўніцтва краіны-акупанта разумее, што Расіі калісьці спатрэбіцца паўза, каб залізаць раны. Верагодна, «выпадковыя фразы» і «разважанні» Пяскова — гэта працэс падрыхтоўкі першых дэкарацый для будучага спектакля.

Ужо можна прадбачыць, што крамлёўскія драматургі любы ход вайны паспрабуюць распісаць як «прымус Кіева да міру». Гэта рыторыка можа ўразіць хіба што зазамбіраваную ўнутраную аўдыторыю і ў асноўным на яе і разлічаная. Але, магчыма, ёсць яшчэ адзін адрасат — прэзідэнт ЗША, які час ад часу здзіўляе дыпламатычную супольнасць выказваннямі кшталту «Уладзімір хоча міру».

Зразумела, што кат-акупант міру не хоча. Ён кіруецца чалавеканенавісніцкай ідэалогіяй, аднак ёсць невялікая верагоднасць, што ў яго матывацыйным комплексе прысутнічае інстынкт самазахавання. Калі гэта так, то ў нейкі момант з усіх расійскіх прасаў панясецца «ваяўніча-мірная» рыторыка.

Прапагандысцкая машына будзе ператвараць крыкі пра перапынак ад сваіх скалечаных ваяк, пашкоджанага бізнесу і дэзарыентаваных сацыяльных мас у «пераможны марш за мір». Магчыма, Пяскоў ужо наладжвае патэфон: падбірае пласцінкі, рэгулюе тэмбр і гучнасць.

Як бы ні разгортваліся далейшыя падзеі, нам варта памятаць: ніводным «мірным» заявам вора верыць нельга. Нават калі пры пасярэдніцтве ЗША адбудуцца перамовы (ці ў Будапешце, ці ў Стамбуле, ці яшчэ дзесьці), гэта будуць перамовы пра тое, каб калісьці паставіць на паўзу гарачую фазу. Пра доўгатэрміновы мір можна будзе казаць, калі на руінах імперыі зла з'явяцца дзясяткі незалежных нацыянальных дзяржаў. Мы набліжаем гэты момант — кожны дзень нашага супрацьстаяння падштурхоўвае імперыю да прорвы. Гісторыя на нашым баку. Слава Украіне!

Юрый Федарэнка, «Фэйсбук»