«Няня дачкі абражала майго мужа, пакуль ён быў на працы»

• 5.10.2025, 14:57

Беларускія жанчыны, якія карысталіся паслугамі нянь, расказалі пра свой досвед.

Пошук няні для свайго дзіцяці – справа адказная і вельмі няпростая. Камусьці шанцуе хутка знайсці прыветлівую, добрую і інтэлігентную жанчыну, а камусьці даводзіцца набіваць гузы, перш чым сустрэць «сваю» няню. CityDog.io паслухаў і запісаў гісторыі і тых, і другіх.

Кацярына: «Часам дачка называла няню мамай: было крыўдна»

– Няню я шукала, калі маёй дачцы было 1,5 года (цяпер ёй ужо амаль 8 гадоў). У дзіцячы сад яе не бралі, бо групы фармуюцца толькі з 3 гадоў, а прыватны сад каштаваў столькі ж, колькі і паслугі няні на поўны працоўны дзень. Таму мы з былым мужам вырашылі так: паколькі розніцы ў цане няма, то лепш хай уся ўвага будзе накіравана толькі на нашу малую. Плюс мы перажывалі, што дзіця ў калектыве будзе шмат хварэць, не хацелася падвяргаць дачку рызыцы.

Шукалі няню на спецыялізаваным партале (здаецца, ён называўся «Наша няня»): хацелі, каб гэта была жанчына старэйшая за 40 гадоў, каб яна сама ўжо была бабуляй і ставілася да дзяцей як да сваіх. Выбіралі з чатырох нянь. Задачу ўскладняў наш сабака: не кожная жанчына была гатовая знаходзіцца з ім у адной прасторы, нягледзячы на тое, што сабака вельмі ласкавы і добры.

У выніку няню мы знайшлі за 500$ у месяц. У гэтыя паслугі ўваходзілі нагляд за дзіцем, пранне і прасаванне дзіцячых рэчаў. Няня-украінка вельмі смачна гатавала нацыянальныя стравы – і вечарам рабіла вячэру для ўсёй сям'і. Плюс яна хадзіла ў краму: я пакідала ёй грошы, а яна купляла неабходныя прадукты для вячэры, для дзіцяці. Яшчэ няня спакойна магла выгульваць сабаку – і зноў жа, гэта была толькі яе ініцыятыва, ніякіх даплат яна за гэта не брала.

У цэлым мы былі вельмі задаволеныя: яна жанчына дастаткова інтэлігентная, спакойная, адэкватная, рацыянальная. З нашай дзяўчынкай (хоць і шпаркай) спраўлялася добра: хутка прывучыла яе да гаршка – літаральна за дзве тыдні, хаця мы да гэтага бегалі за дзіцем паўтара месяца і ніяк не маглі адвучыць яе ад падгузнікаў. Добра карміла, займалася з дзіцем: яны вучылі колеры, памеры цацак, няня распавядала дачцы пра навакольнае асяроддзе, гуляла з ёй. Заўсёды, калі я прыязджала з працы, я сустракала няню з дачкой на вуліцы, то бок яна не сядзела за камп'ютарам або ў тэлефоне: увагі дзіцяці яна надавала вельмі шмат.

Мая дачка часам нават называла няню мамай: было трошкі крыўдна, вядома, але даводзілася рабіць выбар на карысць заробку. У дэкрэт я пайшла позна – практычна на апошнім месяцы цяжарнасці, а на працу выйшла даволі рана – калі малой было 1,5 года. Я займала добра аплачваную пасаду, не хацелася губляць добры заробак.

Ці былі ў нас з няней непаразуменні? Толькі ў адным моманце быў разлад. Паколькі я стала маці, калі мне яшчэ не было і 30, а нянi было 45+, яна, думаю, часам успрымала мяне як сваё дзіця. І бывалі сітуацыі, калі яна магла нейкія мае просьбы не выконваць, лічачы, што гэта неабавязкова. У мяне ёсць страх (як і ў многіх мам), што дзіця, не дай бог, выпадзе з акна, напрыклад. Таму я прасіла, каб акно на балконе заўсёды было закрыта (хаця тэарэтычна дачка і не магла да яго дацягнуцца).

Але былі выпадкі, калі я прыходзіла дадому і заўважала, што маю просьбу праігнаравалі. Таму пару разоў у нас з няней былі запеклыя спрэчкі: я настойвала на тым, што, калі ў кватэры вельмі горача, лепш выйсці з дзіцем на вуліцу, але ні ў якім разе не пакідаць акно адкрытым.

Аднак у цэлым у мяне толькі пазітыўны досвед: нашу няню я некалькі разоў рэкамендавала сваім калегам з Мінска. Да гэтага часу ўспамінаю пра яе з удзячнасцю. А вось дачка яе ўжо не памятае. Верагодна, пасля таго як дзіця дасягнула трохгадовага ўзросту і з'явілася магчымасць вадзіць яе ў сад, мы спачатку пакінулі няню на паўдня (пакуль ішоў перыяд адаптацыі да садка), а бліжэй да 4 гадоў адмовіліся ад яе паслуг зусім.

Алена: «Пад соусам дабрыні нейкая жоўць»

– Няню мы шукалі, калі жылі ў Польшчы. Першы раз было проста: мы яшчэ былі недасведчаныя ў гэтым пытанні, не ведалі, на якія моманты трэба звяртаць увагу. Нам патрэбны быў чалавек для доўгатэрміновага супрацоўніцтва, але з частковай занятасцю: хацелі, каб няня прыходзіла да нас для пачатку на тры гадзіны тройчы на тыдзень. Але ў будучыні планавалі, што гэты час крыху павялічыцца. Нашаму дзіцяці на той момант было 10 месяцаў.

Я напісала жанчыне (яна таксама беларуска), кантакт якой дала сяброўка, і запрасіла да нас дадому пазнаёміцца. Пасля сустрэчы мы дамовіліся пра супрацоўніцтва з Наталляй. Ёй было 37–38 гадоў, у яе двое сваіх дзяцей, і на той момант яна ўжо працавала ў іншай сям'і. Але сказала, што зможа прыязджаць да нас бліжэй да вечара. Яшчэ яна сказала, што скончыла курсы па працы з дзецьмі з асаблівасцямі і курсы па аказанні неадкладнай дапамогі. Гэтых крытэрыяў нам было дастаткова, каб паспрабаваць папрацаваць. Дзіця першы час плакала, але потым асвоілася.

З абавязкаў: няня гуляла з дачкой на вуліцы – спачатку з каляскай, а калі дзіця пачало хадзіць, на дзіцячай пляцоўцы. Дома гуляла, карміла (мы дамовіліся, што гатаваць буду я, але калі што, яна на падхваце), падмывала, часам купала, укладвала спаць (калі дзіця ўжо было адаптавана). І ніякай уборкі па доме, прасавання, прання. Таксама мы з ёй дамовіліся, што яна будзе працаваць «пад камерай». За працу няні мы спачатку плацілі 30 зл. за гадзіну (каля 28 руб.), праз некаторы час яна падняла стаўку да 35 зл. (прыблізна 32 руб.), а потым – да 40 зл. за гадзіну (37 руб.).