The Telegraph: Пуцін прайграе найбольш абсурдную за апошнія 150 гадоў вайну
- 29.10.2025, 9:49
Кіраўнік Крамля ўжо не жыве ў свеце рэчаіснасці.
Лорд Палмерстан калісьці жартаваў, што ў вайне паміж Даніяй і Прусіяй 1864 года было толькі тры чалавекі, якія разумелі, навошта яна пачалася: адзін памёр, другі звар'яцеў, а трэці забыў. Калі калісьці гэты канфлікт здаваўся вяршыняй стратэгічнага абсурду, то вайна Расіі супраць Украіны пераўзышла нават гэта, піша геапалітычны стратэг Марк Бролін у калонцы для The Telegraph.
Давайце паглядзім на паводзіны галоўных бакоў.
Пачнём з каманды Пуціна, якая так хацела прадэманстраваць сілу і стратэгічнае майстэрства, захапіўшы Украіну. І што ж атрымалася? Акружаны дарадцамі з XIX стагоддзя, крамлёўскі лідар апынуўся настолькі адарваны ад рэчаіснасці, што сфера ўплыву Масквы скарацілася ад Блізкага Усходу да Цэнтральнай Азіі і Еўропы. Фінляндыя і Швецыя ўступілі ў НАТА, а сама Расія ўсё больш ператвараецца ў васальную дзяржаву Кітая.
Страчваючы заходнія нафтавыя рынкі, Масква, нягледзячы на ўсе заявы пра «магутнасць арміі», змагла захапіць толькі нязначную частку ўкраінскай тэрыторыі — коштам каласальных людскіх і эканамічных страт, без усялякага пераканаўчага тлумачэння, навошта найбольшай краіне свету былі патрэбныя яшчэ некалькі сотняў квадратных кіламетраў.
Далей — Украіна і прэзідэнт Зяленскі. Няма нічога дзіўнага ў гераічнай барацьбе Кіева за вызваленне ўласнай зямлі. Іншая справа — як Украіна спрабуе ўтрымаць Амерыку ў гульні. Кіеў часта фармулюе сваю просьбу востра: «дапамажыце цяпер, інакш наступствы будуць катастрафічнымі», аж да рызыкі Трэцяй сусветнай. Але сучасная Расія — гэта карлік у параўнанні з ЗША ва ўсім, акрамя ядзерных боегаловак, якія нават Пуцін не адважыцца ўжыць. Перабольшванне расійскай сілы не дапамагае Украіне ў амерыканскай інфармацыйнай прасторы.
Далей — Еўропа. На працягу многіх гадоў большасць еўрапейскіх краін раззбройваліся, адначасова паглыбляючы энергетычную залежнасць ад аднаго са сваіх галоўных праціўнікаў і не звяртаючы ўвагі на перасцярогі Польшчы або Украіны. Яны павучалі іншых аб прынцыпах, купляючы расійскую нафту і фактычна фінансуючы ваенную машыну, якую асуджалі. І нават цяпер, маючы вайну на ўласным кантыненце і застылыя эканомікі, еўрапейскія лідары працягваюць займацца маралізатарствам, нібы менавіта яны вынайшлі рэцэпт міру і росквіту.
І нарэшце — Злучаныя Штаты і іх прэзідэнт. Дональд Трамп пачаў спробу дасягнуць міру ва Украіне з прапановы, якую Масква лічыла ідэальнай: заклікаць Украіну адмовіцца ад акупаваных тэрыторый і ад перспектывы ўступлення ў НАТА — яшчэ да пачатку перамоваў. Затым адбыўся эпізод з «Тамагаўкамі»: некалькі дзён Трамп намякаў, што можа даць Украіне дальнабойныя ракеты. Калі, здавалася, Крэмль ужо пацягнуўся да тэлефона, пагроза раптам была знятая. Важэль ціску ўжылі — і імгненна прыбралі.
Усё гэта стварае такую абсурдную карціну, што кожны, хто цэніць логіку, можа звар'яцець.
Аднак, нягледзячы на ўсе зігзагі і адступленні, сілы розуму, здаецца, пачынаюць перамагаць. Крок за крокам Еўропа і ЗША ўпершыню дзейнічаюць больш-менш узгоднена. Еўропа пераўзбройваецца; яе энергетычная залежнасць ад Расіі імкліва змяншаецца; замарожаныя расійскія актывы разглядаюцца як крыніца фінансавання для Украіны; а апошнія рашэнні Вашынгтона ўзмацнілі ціск на расійскую нафту. Кітайскія і індыйскія энергетычныя кампаніі сталі больш асцярожнымі, баючыся другасных санкцый. Захад працягвае пастаўляць Украіне крытычную тэхналагічную, лагістычную і разведвальную падтрымку.
Магчыма, самае важнае — што нарэшце разбураецца міф пра «вялікую дзяржаву» Расіі. Менавіта гэты міф дазваляў Крамлю хадзіць з высока ўзнятай галавой.
Інакш кажучы, Пуцін ужо не жыве ў свеце рэчаіснасці — ён існуе ў прычудлівым сусвеце, які для яго стварылі падхалімы. Менавіта таму ціск трэба захоўваць — каб зрабіць гэтую рэчаіснасць немагчымаю для ігнаравання.