«У гэтыя дамы заехалі тысячы перасяленцаў»
- 19.10.2025, 13:43
Як жывецца ў панэльках на ўскрайку мінскай Малінаўкі.
Каля сарака гадоў таму гэтая тэрыторыя Мінска нават не ўваходзіла ў склад горада. Звычайная вёска, акружаная лясамі і палямі, куды часта выганялі пасвіць кароў. Прыблізна з сярэдзіны 1980-х Малінаўку пачалі забудоўваць шматпавярхоўкамі. Па трагічным збегу абставінаў новы жылы раён стаў вымушаным домам для эвакуяваных з Чарнобыльскай зоны людзей. Realt накіраваўся ў адзін з мікрараёнаў — Малінаўку-4, каб даведацца ў мясцовых, як моцна змянілася тут жыццё за апошнія гады.
Будаўніцтва панэлек у Малінаўцы-4 пачалося напрыканцы 1980-х гадоў, і ўжо ў 1991-м сюды засялілі першых жыхароў. З арыгінальнасцю архітэктурных праектаў асабліва не замарочваліся: як і ў іншых мікрараёнах, тут можна ўбачыць дзевяціпавярхоўкі ў форме «змейкі» серыі М-464.
Калі новабудоўлі пачалі абжывацца, ніякай інфраструктуры вакол не было. Каб дабрацца да цэнтра горада, трэба было моцна пастарацца. Праз больш чым трыццаць гадоў сітуацыя, вядома, змянілася: грамадскі транспарт ходзіць часта і ў вялікай колькасці, а літаральна за пятнаццаць хвілін можна дабрацца да метро. З’явіліся і дзіцячыя сады, школы, паліклініка, крамы.
Працягваецца і развіццё новай шматпавярховай забудовы. Так, адносна недалёка ўзводзіцца ЖК «Вяршыня», які аб’ядноўвае восем маналітных дамоў, уласныя паркавальныя месцы і закрытую тэрыторыю.
«Дзеці гулялі не на пляцоўках, а на будоўлях, а вакол — поле і наш адзіны дом»
На тэрыторыі мікрараёна Малінаўка-4 ёсць невялікі сквер — любімае месца адпачынку многіх мясцовых. Побач з ім сустракаем Ірыну — яна няспешна прагульваецца з сабакам і атрымлівае асалоду ад выдатнага надвор’я. Малінаўка-4 стала для яе домам цэлых трыццаць гадоў таму, калі панэлькі толькі-толькі пачалі ўзводзіцца ў ваколіцах.
— Мы пераехалі сюды з бацькамі, калі я хадзіла ў трэці клас. Былі перасяленцамі з Брагіна. Ім далі тут кватэру, і па сутнасці ўсё маё дзяцінства прайшло тут. Тады тут не тое, што нейкіх крам і інфраструктуры — нават нармальных дарог не было. Дзеці гулялі не на пляцоўках, а на будоўлях. А вакол — поле і наш адзіны дом. З цягам часу, вядома, многае змянілася. Мікрараён забудоўваўся, колькі толькі шматпавярховак у аколіцах з’явілася, крам. Ёсць школы, дзіцячыя сады, паліклінікі. Інфраструктура ў цэлым выдатная, — адзначае мясцовая жыхарка.
Сярод усяго разнастайця аб’ектаў побач яна звяртае ўвагу, што ў аколіцах усё ж не стае фізкультурна-аздараўленчага цэнтра. Таму ў басейн даводзіцца ехаць далекавата, а гэта зусім нязручна. Тая ж сітуацыя і з культурнымі забавамі.
— Транспартнае злучэнне ў нас тут добра развіта. Можна без цяжкасцяў дабрацца да метро, аўтобусы і тролейбусы ходзяць часта. Але ўсё ўпіраецца ў час. Часам зусім не хочацца траціць яго на дарогу. Думак перасяляцца кудысьці таксама не было. Мне вельмі падабаецца, што каля дамоў шырокая зялёная зона. Ды і я з дзяцінства прызвычаілася тут жыць, вельмі ціха і спакойна, — падкрэслівае Ірына.
Паколькі ў яе ёсць хатні гадаванец, мясцовая жыхарка часта выходзіць з ім на прагулкі. Аднак, нягледзячы на багацце зялёных зон, спецыяльных пляцовак для сабак тут няма. Ірына адзначае, што іх з’яўленне не перашкодзіла б. «У астатнім, тут ціхі раён, не крымінальны. Без страху магу спакойна выйсці ў чатыры раніцы гуляць з сабакам і буду адчуваць сябе вельмі камфортна», — расказвае мясцовая жыхарка.
«Перастаноўкі часта здараюцца, але яны не глабальныя»
Яшчэ адна Ірына пераехала ў Малінаўку-4 да свайго мужа і ўжо каля дваццаці гадоў жыве тут.
— Нейкія змены былі. Напрыклад, раней каля дома было поле, на якім мясцовыя часта выгульвалі сабак. Яго некалькі гадоў таму засадзілі дрэвамі. Цяпер там такі невялікі парк. Але, дарэчы, жывёл у ім усё роўна працягваюць выгульваць. А яшчэ недалёка ад нашых дамоў, праз дарогу, ёсць лес. Але мы ў яго не ходзім, бо часта можна сустрэць людзей у неадэкватным стане. У іх там нейкая кропка збору. Змянілася, вядома, і колькасць крам — іх стала значна больш, прычым розных. Адкрыўся і пункт выдачы Wildberries. Такія, так бы мовіць, перастановы часта здараюцца, але яны не глабальныя. Калі браць нейкія кардынальныя навінкі, то такіх нават і не ўспомню, — заўважае яна.
Мясцовая жыхарка звяртае ўвагу, што ў Малінаўцы-4 не стае забаў для дзяцей. Да найбліжэйшых цэнтраў — ехаць на Пятроўшчыну. А ў дварах — толькі старыя дзіцячыя пляцоўкі: як абсталявалі іх гадоў дзесяць таму, так з таго часу асабліва і не абнаўлялі. Нават у частцы фарбавання і рамонту работы бываюць нячастымі.
Ірына разам з сям’ёй жыве ў стандартнай панэльцы, пабудаванай у 1994 годзе.
— Па якасці забудовы, вядома, ёсць нюансы, але яны цярпімыя. Больш напружваюць самі жыхары дома. Зразумела, што мы ўсе розныя, але тое, як суседзі часам ставяцца да месца, дзе жывуць, уражвае. Даглядаць за пад’ездам няма каму, уборка ў нас праводзіцца рэдка. Вось нават паводле графіку напісана, што пад’езд павінен мыцца раз на месяц, але гэтага не адбываецца. Я негатыўна стаўлюся да курэння на агульнай тэрыторыі, а суседзям — нармальна. Часта пакідаюць пасля сябе акуркі, нейкія бутэлькі. Калі пачынаю выказваць ім прэтэнзіі, то ніяк на гэта не рэагуюць. Уборка звонку — гэта добра, але наогул усё залежыць ад саміх жыхароў, трэба, каб яны сур’ёзней ставіліся да гэтага пытання, — звяртае ўвагу яна.
Мясцовая жыхарка кажа, што суседзі часта змяняюцца — многія ўладальнікі кватэр або здаюць іх, або перапрадаюць. «Тут жа жыллё давалі чарнобыльцам. З тых часоў многія бабулі і дзядулі памерлі, сюды засяліліся іх дзеці і ўнукі. А хтосьці, наадварот, забраў бацькоў да сябе, а іх жыллё прадаў. У выніку тут хапае і старых, і моладзі. Часта можна сустрэць студэнтаў», — адзначае жанчына.
Ірына адзначае, што жадання пераязджаць з гэтага месца не было.
— Скажам так, я ўжо прызвычаілася да яго. Думаючы на перспектыву, разумею: мне зручна зірнуць у акно і ўбачыць, што ў дзіцячым садку пад вокнамі гуляе мой дзіця. То-бок далёка яго кудысьці вазіць не трэба. Школа, дзіцячая і дарослая паліклінікі, невялікі рынак, крамы — усё гэта ў некалькіх кроках ад дома. Калісьці я жыла на праспекце, і для мяне гэта было нязручна. Вокны не адчыніць. А калі адчыняеш, то зусім не чуваць, што кажа суразмоўца. Вельмі шумна. У Малінаўцы ж няма такіх глабальных дарог, вельмі спакойна, і мне гэта падабаецца, — падкрэсліла яна.
«Барадак на вуліцы апошнія гадоў пяць»
Уздоўж сквера, які знаходзіцца практычна ў цэнтры мікрараёна, з палачкамі для скандынаўскай хады прагульваецца Валянціна Георгіеўна. На Малінаўку яна перабралася ў пачатку 1990-х гадоў. Тады сюды многіх перасялілі ў сувязі з Чарнобыльскай трагедыяй.
— Мікрараён па гэтай прычыне і пачаў забудоўвацца ў тыя часы. Дамы ўзводзіліся хутчэй, людзям патрэбна была жылплошча. У выніку ў шматпавярхоўкі заехалі тысячы перасяленцаў. Але ўжо мінуў час, з тых, хто спачатку засяляўся, многія сышлі з жыцця, аднак засталіся іх дзеці. Я прыехала сюды ў 1992 годзе з Кішынёва. Сама беларуска, а муж — вайсковец. Так, мінула больш за трыццаць гадоў, як жыву тут, — узгадвае Валянціна Георгіеўна.
Мясцовая жыхарка вельмі любіць дворікі ў мікрараёне. Ёй падабаецца, што вакол шмат зеляніны, сярод якой можна займацца любімым хобі — скандынаўская хада, як яна сама кажа, дапамагае ёй трымаць цела ў тонусе і заўсёды быць на пазітыве. «Звычайна я хаджу вялікі круг, па часе дзесьці дваццаць хвілін. Прыемна, вядома, што вакол шмат зеляніны, а восенню яшчэ больш яскравыя фарбы — аранжавыя, жоўтыя, чырвоныя. А яшчэ адчуваецца, што паветра ў нас тут чыстае, не параўнаць з цэнтрам горада», — звяртае яна ўвагу.
Адзінае, што засмучае, — тэрыторыю дрэнна прыбіраюць. Сапраўды, на вуліцах раскіданыя розныя ўпакоўкі, фанцікі, папера і бутэлькі.
— Такі барадак апошнія гадоў пяць. Не ведаю, з чым гэта звязана, але да гэтага ўсё было чыстэнька, дэталёва прыбіралі. А потым раптам стала не хапаць прыбіральшчыкаў, старыя звольніліся, прыйшла моладзь, якой гэтая прыборка, відаць, не патрэбная. Не ўдакладняла, якая сітуацыя ў суседніх мікрараёнах, але думаю, прыблізна такая ж. Хоць вось далей, за дарогай, нібыта ўжо чысцей становіцца. У нас жа, асабліва каля сквера, які адносна нядаўна засадзілі маладымі дрэвамі, нейкі жах творыцца. У гэтым і самі людзі вінаватыя. Часто можна ўбачыць, што моладзь сядзіць на лавачках каля пад’ездаў, у урну ім выкінуць паперкі лянь, кідаюць проста пад ногі. Гэта таксама ні ў якія вароты. Яшчэ і сабачнікі за сваімі гадаванцамі часта не прыбіраюць. Часам ідзеш — і проста пасярэдзіне дарогі ляжыць сюрпрыз. Хочацца заўсёды даведацца: ну, няўжо так цяжка прыбраць, каб усім было камфортна. На жаль, з часам сітуацыя ў гэтым пытанні лепшай не становіцца, — падкрэслівае Валянціна Георгіеўна.
«Шматпавярхоўкам больш за трыццаць гадоў, і яны патрабуюць рамонту»
Таксама з моманту з’яўлення ў мікрараёне першых дамоў у адну з панэлек засяліўся Міхаіл Пятровіч.
— Тады патрэбна была хуткая жылплошча для перасяленцаў. Адпаведна і дамы з’яўляліся паскоранымі тэмпамі. Цяпер будуюць інакш, лепш. А нашым шматпавярхоўкам ужо больш за трыццаць гадоў і, відавочна, яны маюць патрэбу ў рамонтах. Хоць бы ў замене труб — з імі ўжо ўсё дрэнна, часта прарывае ў падвалах. Але пакуль наконт нейкіх капітальных рамонтаў нічога не чуваць, — распавядае ён.
Акрамя трубаправода, непакоіць мясцовага жыхара і гукаізаляцыя. Часта ў яго ў кватэры выразна чуюцца крыкі з суседніх кватэр, часам нават проста «размовы» тэлевізара.
— Не выключаю, што гэта мне так «пашанцавала» з суседзямі, што яны часта сварыцца. Нібыта і прывык за столькі гадоў да гэтага, але часам бывае складана, асабліва калі спрабуеш заснуць, а побач размовы на падвышаных тонах. Сам жа мікрараён, наадварот, вельмі ціхі і спакойны. Не ў маім канкрэтна доме, але ў суседніх можна разглядаць варыянты для сямейных пар. Тут нядрэнныя ўмовы для дзяцей — побач сады і школы. Наколькі я ведаю, месцаў заўсёды хапае. Яшчэ і паветра чыстае, — заўважае ён.
Што тут прадаецца?
Усяго ў Малінаўцы-4 прапануецца больш за 20 варыянтаў кватэр. Пры гэтым іх кошт вагаецца ад 60 да 155 тысяч долараў.
Найбольш даступны варыянт — гэта светлая аднапакаёўка на чацвёртым паверсе дзевяціпавярхоўкі 1992 года пабудовы. Агульная плошча кватэры складае 35,1 квадрата. З іх 16,7 квадратнага метра займае пакой і 7 — кухня. Санвузел у кватэры — раздзельны. Таксама ёсць лоджыя, выхад на якую — з кухні. У кватэры рамонт не зроблены, таму пасля куплі можна абсталяваць яе адразу па ўласным жаданні. Кошт такой аднапакаёўкі ацэньваецца ў 60 тысяч долараў (1 709 тысяч долараў — за квадратны метр).
Найдаражэйшы варыянт з прадстаўленых у базе Realt — гэта чатырохпакаёвая кватэра. Знаходзіцца яна на шостым паверсе ў доме, уведзеным у эксплуатацыю таксама ў 1992 годзе. Яе агульная плошча — 82 квадраты. Два жылыя пакоі ў ёй па 14 квадратных метраў, адзін — 17,2 квадрата і яшчэ адзін — 12,4. Кватэра цалкам гатовая да пражывання, у ёй зроблены рамонт. Выраўнаваныя сцены, падлогі і столі, замененая праводка. Па дамоўленасці былыя ўладальнікі могуць пакінуць мэблю і тэхніку. Таксама ў кватэры — падвойная лоджыя, а вокны выходзяць на дзве стараны. Ёсць кладоўка для захоўвання. Просяць за гэтую кватэру 155 тысяч долараў, то-бок квадратны метр абыдзецца ў 1 890 тысяч долараў.
Таксама прапануецца варыянт двухпакаёвай кватэры ў панэльцы 1992 года пабудовы. Знаходзіцца яна на трэцім паверсе. Агульная плошча складае 46,6 квадрата. У кватэры зроблена сучаснае аздабленне, яна гатовая да засялення. Рамонт выкананы з выкарыстаннем практычных матэрыялаў. У пакоях пакладзены ламінат, а на кухні — керамічная плітка. Двухкамерныя вокны Salamander забяспечваюць высокі ўзровень цепла- і гукаізаляцыі. У кватэры — зашклёны балкон і раздзельны санвузел. Былыя ўладальнікі пакінуць убудаваную мэблю, кухню, бытавую тэхніку і халадзільнік. Такая двухпакаёўка ацэньваецца ў 91 900 тысяч долараў (квадрат — 1 972 тысячы долараў).