Прагноз пра вайну на 2026 год
- Аляксей Гетман, «Главред»
- 18.10.2025, 17:41
Сёння ў Расіі ўвогуле няма козыраў.
Вайна ў 2026 годзе будзе мець такі ж характар, як і ў гэтым. Нічога істотна не зменіцца. Праўда, магчыма, тыя ракеты, якія мы вырабляем, і тыя, якія мы атрымаем ад нашых партнёраў, пагоршаць лагістыку праціўніка і, адпаведна, аслабяць магчымасці расійскіх войскаў на лініі фронту.
А так, мала што зменіцца, акрамя лічбы з 2025 на 2026. Так, мы маштабуем вытворчасць зброі, але расіяне робяць тое самае. Працягваецца вайна на знясіленне. Аднак ніякіх унікальных магчымасцяў ні ў аднаго з бакоў у новым годзе не з’явіцца, і ніякай новай зброі ніводзін з бакоў не атрымае. Таму, на мой погляд, не варта чакаць кардынальных зменаў.
Адзінае, што мы можам сказаць: падчас адной з папярэдніх сустрэч Трампа і Зяленскага было абвешчана наступленне Узброеных Сіл Украіны, калі менавіта і на якіх напрамках — не гаварылася, і гэта добра.
Ці здольныя Узброеныя Сілы Украіны ажыццяўляць наступальныя дзеянні? Хутчэй за ўсё, здольныя. Але наконт гэтага ёсць шмат пытанняў, і галоўнае з іх — ці ёсць у гэтым сэнс. Палітычны сэнс дакладна ёсць, а ваенны — цяжка сказаць. Бо на сённяшні дзень мы дакладна не можам вызваліць усе акупаваныя тэрыторыі ваенным шляхам, нам не хопіць сіл. Ці варта ісці ў наступ, каб вызваліць нейкую частку? Гэта рытарычнае пытанне. Колькі людзей — столькі і меркаванняў.
Дарэчы, думаю, што актыўныя баявыя дзеянні могуць прыпыніцца ў сярэдзіне 2026 года.
Хаця ёсць невялікая верагоднасць таго, што перамір’е будзе дасягнута ўжо сёлета. Але гэта магчыма толькі ў тым выпадку, калі Украіна правядзе выбары прэзідэнта і Вярхоўнай Рады ў 2025-м. Гаворка не пра тое, што нам абавязкова трэба змяніць тых, хто ва ўладзе — увогуле не пра гэта. Проста расіяне вельмі хочуць на гэтым згуляць і прывесці ўладу ў Украіне чалавека з прарасійскімі поглядамі, а ў Раду завесці расійскую «пятую калону». Таму я думаю, што Расія ў надзеі, што ў Кіеве да ўлады прыйдуць патрэбныя Маскве людзі, можа пагадзіцца на перамір’е ў 2025-м, каб даць нам магчымасць правесці выбары.
Калі ж гэты сцэнар не рэалізуецца ў 2025 годзе, то летам наступнага года Расію чакае знясіленне.
РФ дацягне максімум да восені 2026-га, а далей яна будзе зацікаўленая ў прыпыненні баявых дзеянняў шляхам дасягнення пэўных дамоўленасцяў. Бо расійская армія да таго часу будзе знясіленая, і тады непазбежна пачнуцца нашы супрацьудары (а мы зможам нанесці вельмі магутныя супрацьудары). І вось, каб не дапусціць перамогі Украіны і выціскання расійскіх войскаў з украінскай тэрыторыі сілай, Расія загаворыць пра тое, што яна хоча міру і хоча з усімі пра ўсё дамаўляцца. Але да сярэдзіны 2026 года Расіі хопіць сіл весці актыўныя баявыя дзеянні.
Сёння ў Расіі ўвогуле няма козыраў. Ніводнага. Яна спрабуе трымацца за кошт прыцягнення ў свае войскі вялікай колькасці наймітаў з Лацінскай Амерыкі і не толькі. Гэта Масква можа паспрабаваць разыграць як козыр, таму што такім чынам яна зніжае страты РФ, што дапамагае ёй пакуль што пазбягаць якіхсьці выступаў супраць улады.
А вось у Украіны козыры ёсць. Перш за ўсё гаворка пра вытворчасць ракет, якую мы маштабуем. Калі мы будзем вырабляць каля 200 ракет «Фламінга» на месяц, столькі ж «Нептунаў» (а лепш больш), а таксама «Паляніцы», «Трымбіты», «Пекла», калі мы будзем вырабляць хоць бы 500 крылатых ракет сярэдняй дальнасці на месяц, гэта будзе нашай гарантыяй бяспекі. А калі мы пачнем гэтыя ракеты актыўна прымяняць, жаданне працягваць вайну з Украінай у расіян скончыцца даволі хутка.
Пры гэтым Украіне неабходна біць па Крамлі і Астанкіне, таму што гэта цэнтры прыняцця рашэнняў і ваенныя аб’екты. Наносячы ўдары па іх, мы не парушым міжнароднае заканадаўства. А вось біць па мірным насельніцтве, напрыклад па Чаромушках, мы дакладна не будзем — мы ж, у адрозненне ад расіян, не ваенныя злачынцы.
Удары па Маскве або па нейкіх сімвалічных для Расіі аб’ектах накшталт Керчанскага моста мелі б эмацыйны эфект. Практычны эфект будзе ад знішчэння ваенных заводаў і прадпрыемстваў РФ, расійскай нафтаперапрацоўкі і таму падобнага. Удар па Крамлі і яго разбурэнне не мелі б асаблівага ваеннага значэння, але «прылёт» па Крамлі і маўзалеі Леніна дакладна паўплываў бы на расіян.
Патлумачу: мы ўжо знішчылі амаль палову нафтаперапрацоўчых заводаў, але расіянам нармальна — штосьці дзесьці гарыць-палае, але размоў пра гэта ўнутры РФ амаль няма. А вось калі б абрынулася Астанкіна або «прыляцела» па якой-небудзь вуліцы ў Маскве, расіяне пачалі б задаваць пытанні Путіну. Менавіта гэта здольна выбіць трон з-пад Пуціна.
Пуцін, як і любы дыктатар, баіцца паказаць сваю слабасць — гэтага яму не даруюць. А разбураны Крэмль або Астанкіна адназначна будуць праявай слабасці. На гэтым Украіна, на мой погляд, магла б згуляць.
Рана ці позна ў Расіі пачнуцца нейкія рухі, хоць цяпер у гэта мала хто верыць. Успомніце Савецкі Саюз за паўгода да яго распаду: ніхто і не думаў, што ён разваліцца. Цяпер гэтак жа нельга сказаць, што ў Расіі нешта наспявае, але больш за палову НПЗ РФ мы знішчылі, і там паступова набірае абароты крызіс. Пакуль гэты крызіс не такіх маштабаў, каб вывесці расіян на вуліцы. Пры гэтым змена ўлады ў Расіі залежыць не ад народа, а ад эліт. Калі ў эліт пачнуцца сур’ёзныя фінансавыя праблемы з-за ўведзеных санкцый і скарачэння даходаў ад продажу нафты і газу, яны адрэагуюць.
Сітуацыя ў Расіі ўжо крытычная, і да крызісу не так ужо і далёка. Калі гэты працэс будзе працягвацца, а Пуцін не развяжа яшчэ якую-небудзь вайну супраць краін Балтыі, адцягваючы ўвагу расійскага насельніцтва ад унутраных праблем, то цалкам верагодна, што 2026-ы стане годам крызісу ўлады ў Расіі.
Аляксей Гетман, «Главред»