«Чакаеш на спатканне хлопца ростам 190+, а прыходзіць 175»
- 11.10.2025, 17:43
Беларуска расказала, як гэта — быць высокай дзяўчынай.
Генетычная латарэя — рэч падступная. Тысячы мужчын мараць пра запаветныя 180 сантыметраў росту, а іх білеты (яшчэ і з лішкам!), як высветлілася, калісьці выцягнулі дзяўчаты. І тут ужо як пашанцуе: да доўгіх ног і гарантаванай увагі могуць дадацца бясконцыя «накіраванні» ў валейбольную зборную і марныя пошукі джынсаў, якія будуць хоць бы даўжэйшыя за шчыкалатку, піша Onliner.
«Малыш на прыпынку падарыў дзьмухавец і сказаў: «Цёця, класны рост!»
Рост Вікторыі — 191 сантыметр. Дзяўчына ўзгадвае, што да 6 гадоў была цалкам звычайным дзіцем і толькі потым рост раптам пайшоў уверх — у школе аднакласнікам пры зносінах ужо даводзілася закідваць галаву. Зараз Вікторыі 26, яна мадэль і стылістка. Свой нетыпова высокі рост дзяўчына ўжо даўно ўспрымае не як дзівацтва, а як нешта ўнікальнае, чым можна вылучыцца — напрыклад, на фотасесіях.
— Мне падабаецца мой рост. Я належу да таго тыпу людзей, якія ўспрымаюць усё як ёсць, і заклікаю іншых дзяўчат таксама ганарыцца любымі сваімі асаблівасцямі.
Канечне, штодзённасць для высокіх дзяўчат не заўсёды простая. Найчасцейшая праблема — выбар адзення. Джынсы, наракае Вікторыя, — вечны боль. Знайсці тое, што падабаецца і пры гэтым падыходзіць па даўжыні, — гэта каласальная праблема. Часам даводзіцца шыць на заказ, і гэта не заўсёды танна, але затое не трэба гадзінамі мучыцца ў прымерачных мас-маркету.
Разважаючы пра плюсы, беларуска смяецца: «На канцэртах я заўсёды ўсё бачу!» Але пасля ўжо сур’ёзней дадае, што рост часта вылучае яе з натоўпу, а пры ўдзеле ў мадэльных кастынгах дае невялікую перавагу.
У дзяцінстве, як гэта часта бывае, навакольныя не заўсёды былі добрымі. Іншыя дзеці, узгадвае дзяўчына, пастаянна спрабавалі ўбіць у галаву, што быць настолькі высокай — гэта ненармальна. Вікторыя прызнаецца, што было крыўдна, але выгляду яна старалася не падаваць. З гадамі прыйшлі прыняцце і ўпэўненасць.
— Зараз мяне цяжка пакрыўдзіць. Я ведаю, што ўсё ўва мне — на сваім месцы.
Такая ж упэўненасць асабліва адчуваецца ў тым, як Вікторыя гаворыць пра сваю жаночнасць.
— Высокі рост у жаночай інтэрпрэтацыі — гэта заўсёды прыгожыя ногі і доўгая шыя. Гэта вельмі прыгожа і жаночна. Гэтыя рысы ў мяне ёсць дзякуючы майму росту.
Людзі, вядома, рэагуюць: азіраюцца, робяць кампліменты, дзівяцца.
— Часцей за ўсё я чую: «Ого, якая ты высокая!». А адзін малы на прыпынку яксьці падарыў мне дзьмухавец і сказаў: «Цёця, класны рост!»
У сям’і дзяўчына — рэкардсменка па росце. Кажа, што сапернічаць, у прынцыпе, даводзілася толькі з адным сваяком, але яго даволі хутка ўдалося пераскачыць. Астатнія — сярэдняга росту, без відавочных анамалій: родная малодшая сястра, напрыклад, даросла толькі да 173 сантыметраў. Пра тое, каб зазірнуць далей у радавод, Вікторыя ўпершыню задумалася зусім нядаўна, пасля таго як у жніўні з’ездзіла ў Санкт-Пецярбург і наслухалася гісторый пра генетыку высокіх фінаў. Збіраецца ў бліжэйшы час зрабіць ДНК-тэст: хто ведае, раптам таксама знойдуцца паўночныя карані.
На пытанне, ці хацела б яна быць ніжэйшай, Вікторыя адказвае проста: «Не, мяне ўсё задавальняе». І дае параду дзяўчынкам-падлеткам, якія, магчыма, проста цяпер перажываюць з-за свайго росту:
— Не звяртайце ўвагі на словы людзей, сказаныя вам услед. Набырайцеся ўпэўненасці. Балуйце сябе пакупкамі, знаходзьце хобі. Я, напрыклад, абажаю фатаграфавацца — гэта выдатны спосаб адчуць сябе прыгожай і ўнікальнай.
«Мы з маладым чалавекам разам — два небаскробы»
— Свет увогуле відавочна прыдуманы для людзей паніжэй, — значна больш прагматычна разважае 21-гадовая Ліза.
Зараз рост дзяўчыны — 187 сантыметраў, і гэта, паводле яе слоў, адчуваецца літаральна ва ўсім.
— Стукацца галавой пры выхадзе з метро, аб поручні аўтобусаў, трэнажоры — класіка. Калі трэба доўга ехаць або ляцець, спіна і калені ў шоку яшчэ пару дзён. А адзенне і абутак — гэта вечная праблема. Не ведаю, чаму дагэтуль не ўсе брэнды шыюць жаночае адзенне на высокіх, хаця нас даволі шмат. Часта даводзіцца купляць мужчынскія мадэлі, калі гэта светар, спартыўны абутак або спартыўныя штаны.
Знайсці ўдалую і прыгожую рэч або туфлі — нешта ўзроўню выйгрышнага латарэйнага білета.
Ліза з дзяцінства выдзялялася сваім ростам. У школе на фізкультуры стабільна стаяла першай або другой. Калі ў падлеткавым узросце аднакласнікі падцягнуліся, розніца стала меншая, але ўсё роўна адчувалася. Тады гэта часта станавілася падставай для падколаў.
— У школе даводзілася шмат сутыкацца з булінгам з гэтай прычыны. Бывае, дагэтуль неўпэўнена адчуваю сябе з-за росту, часта сагынаюся, каб здавацца крыху ніжэйшай, — па звычцы. На жаль, дзеці і падлеткі часта не прымаюць хоць якіхсьці адрозненняў. Ды і дарослыя таксама. Аднойчы, нягледзячы на мае доўгія валасы і ружовае адзенне, падпітаны мужчына на вуліцы ўдакладніў, мужчына я ці жанчына. Такія моманты, вядома, моцна б’юць па самаацэнцы.
Але з гадамі Ліза навучылася ўспрымаць свой рост спакайней і бачыць у ім не толькі нязручнасці. Даставаць усё з верхніх паліц і быць арыенцірам у натоўпе — гэта зручна. А яшчэ, паводле яе слоў, калі ў метро шмат людзей, дыхаць значна лягчэй, чым з нізкім ростам.
Праўда, дзяўчына прызнаецца, што доўгі час ёй было складана будаваць адносіны: тут сваю ролю адыгралі і рэакцыі маладых людзей на рост, і калісьці кінутыя каментары далёкіх сваякоў у духу «Як ты сабе хлопца-та шукаць будзеш?».
— Многія хлопцы спынялі зносіны, калі даведваліся пра рост. У кагосьці была рэакцыя кшталту «Нічога сабе ты шафа» ў першым жа паведамленні.
Аднак урэшце ўдалося знайсці чалавека, які бачыць гэта хутчэй як перавагу і зручнасць. Ён нават крыху вышэйшы. Цяпер мы разам — два небаскробы. Побач з ім я часта нават забываюся пра свой рост — проста таму, што не трэба нахіляцца, каб нешта пачуць на шумнай вуліцы, ды і глядзець у вочы можна проста, а не кудысьці ўніз.
Пабочныя людзі, кажа Ліза, пастаянна рэагуюць на яе рост, часам у зусім ужо камічнай форме.
— Літаральна нядаўна стаялі з маладым чалавекам на касе, і да нас падышлі двое п’яных мужчын. Адзін здзівіўся нашаму росту, зрабіў пару каментарыяў кшталту «Як вы такія выраслі?». Другі падышоў і сказаў яму, каб «не лез да людзей». Тады той першы пайшоў і купіў у якасці «выбачэнняў» грузінскі каньяк за 70 рублёў. Мы, вядома, адмаўляліся, але ён закінуў бутэльку нам у пакет і пайшоў.
А так часцей за ўсё проста пытаюцца: «Баскетбалістка?» Час ад часу робяць кампліменты, кажуць, што гэта эфектна і не варта з-за гэтага комплексаваць.
Рост дзяўчыны — гэта відавочна спадчынная рыса. Свайго тату яна апісвае як вельмі высокага. Сястра, кажа, крыху ніжэйшая, але каля 180 сантыметраў, мама — 173, але таксама лічыць сябе высокай. Хаця ў выпадку Лізы справа, магчыма, не толькі ў генах.
— У дзяцінстве мне паставілі дыягназ «вузел у шчытападобнай залозе», які праз некалькі гадоў аказаўся памылковым, аднак увесь гэты час я пастаянна піла таблеткі. Як высветлілася, адна з пабочных дзеянняў — разрастанне касцяной тканіны.
Калі б можна было выцягнуць з генетычнага лятатрона іншы лічбавы рост, Ліза, хутчэй за ўсё, выбрала б больш стандартны — 170—173. Хаця і да свайго цяперашняга росту яна ставіцца без драм: кажа, што з узростам у прынцыпе стала менш пра гэта думаць, да таго ж удалося выбудаваць асяроддзе з такіх жа высокіх людзей.
— Галоўнае — гэта не сантыметры, а харызма. Можна быць метр з кепкай і зацямніць залу — або быць мадэльнага росту і ўсё роўна спатыкнуцца аб уласныя сумненні.
«Жыць у кватэрах, зробленых па ГОСТу, нялёгка»
Рост Марыі прырода, здаецца, канчаткова зацвердзіла за пару дзесяцігоддзяў, калі не стагоддзяў, да яе нараджэння. Бацька дзяўчыны вымахнуў да 192 сантыметраў, рост мамы — 177, дзядуля па матчынай лініі — каля 185, яго сёстры — таксама пад 180, дзядзька і стрыечны брат — абодва каля 195. Старэйшыя сваякі беларускай ўзгадваюць, што нават яе прабабуля і прадзед, якія жылі на пачатку XX стагоддзя, вылучаліся багатыроўскімі 190+. Дык што ніхто з членаў сям’і ні на секунду не здзівіўся, калі і сама Марыя хутка дабралася да сваіх 185. Хіба што ўжарт перажывалі, што хутка перарасце кагосьці з іх.
— Я заўсёды была самай высокай і сярод дзяўчынак, і сярод хлопчыкаў у дзіцячым садку і ў школе. Толькі да васьмога класа хлопцы пачалі дадаваць у росце, і я перастала быць самай высокай. Не магу сказаць, што ў падлеткавым узросце якосьці комплексовала з гэтай нагоды. Думкі былі розныя, але яны хутка мінулі. Пастаянная барацьба была толькі з кантралёрамі ў транспарце: ніхто не верыў, што я школьніца, даводзілася даставаць дзённік і сшыткі.
Да гэтага здаралася, што высокі рост выклікаў здзіўленне нават у лекараў. У дзіцячай паліклініцы ніякія стандартныя табліцы росту і вагі не падыходзілі. Маладая педыятрыня нават палохала: маўляў, дзіця развіваецца з нездаровай хуткасцю, і нічым добрым гэта не скончыцца. Пазней прыйшла іншая лекарка і супакоіла: «Ну а што вы хацелі ад высокіх бацькоў». У паліклініках Марыя і цяпер нярэдка чуе, што нейкія праблемы са здароўем — проста з-за росту, — даводзіцца настойваць на дадатковых абследаваннях.
— Але самае складанае для мяне цяпер — гэта транспарт. Езджу і лятаю рэгулярна, і кожны раз гэта цяжкі працэс. У мяне нават ёсць падборка фота для сяброў, у якіх позах я спрабую сядзець, каб умясціліся мае ногі. За многія гады ўжо зразумела, што найлепш браць месца каля праходу: там можна хаця б выцягнуцца. Бо аднойчы падчас 20-гадзіннай паездкі на аўтобусе жанчына спераду пастаянна азіралася і прасіла не ўпірацца каленамі ў яе сядзенне. Не ведаю, на што яна разлічвала, я і сама была б рада так не рабіць.
Адзенне — такая ж галаўны боль, як і ў папярэдніх гераінь. Штаны і сукенкі часта не падыходзяць па даўжыні або па лініі таліі. З сучаснай модай на доўгія штаны, кажа Марыя, стала ўжо палягчэй, а вось раней скарочаныя «хіпстарскія» мадэлі ў яе выпадку заканчваліся дзесьці пасярэдзіне галёнкі.
— Жыць у кватэрах, зробленых па ГОСТу, таксама нялёгка.
Стандартныя кухонныя стальніцы ў 90 сантыметраў, з-за якіх баліць спіна, верхнія шафкі, аб якія можна ўдарыцца галавой, кароткая ванна, дзе немагчыма выцягнуць ногі, і звычайная коўдра, з-пад якой, хутчэй за ўсё, будуць тырчаць ногі ўначы, — з усім гэтым я спрабую змагацца штодня.
На вуліцы рост Марыі часта заўважаюць (часам асабліва шмат увагі дастаецца ад настырных пікапёраў — даводзіцца ставіць на месца), а пытанні пра мадэлінг, валейбол і баскетбол сталі дзяжурнай часткай смолтокаў з новымі знаёмымі. Нядаўна ў чарзе бабуля сантыметраў на 35 ніжэйшая задала нечаканае пытанне: «Як беларускія мужчыны адчуваюць сябе побач з такой высокай і прыгожай дзяўчынай?» Марыя не ведала, што адказаць, і, смеючыся, кажа, што, здаецца, не ведае дагэтуль.
— Я ніколі не спрабавала мэтанакіравана шукаць партнёраў вышэй за сябе, атрымлівалася як атрымлівалася. Хтосьці быў вышэй, хтосьці ніжэй. Хутчэй за ўсё, цяпер я не была б з чалавекам, розніца ў росце з якім больш як на 7—8 сантыметраў у маю карысць. Бо гэта проста нязручна і некамфортна.
З асабістага досведу магу сказаць: калі ў хлопца ўсё добра з самаацэнкай і ён рэалістычна глядзіць на свет, то для яго будзе толькі ў радасць, што ў яго такая высокая і прыкметная дзяўчына.
Марыя сцвярджае, што менавіта рост адыграў велізарную ролю ў фармаванні яе характару, і яна ні пры якіх умовах не згадзілася б яго памяняць.
— Я высокая, і гэта частка мяне. Часам я нават магу забыцца пра гэта і проста жыву звычайным жыццём, як і ўсе іншыя людзі. Мне падабаецца, як я выглядаю, як мяне бачаць і ўспрымаюць навакольныя. І сваю прывабнасць я ніколі не ацэньвала па росце, асабліва ў нейкім традыцыйна-негатыўным ключы: маўляў, дзяўчына павінна быць мініяцюрная і ўсё ў такім духу. Не, жаночая энергія ідзе знутры, галоўнае — з ёй разабрацца.
«Раздражнялі нізкія дзяўчаты са сваёй улюбёнай фразай «Нізкія для кахання, высокія для працы»
Віялета свой высокі рост тлумачыць хутчэй генетычнай матэматыкай: тата — 202 сантыметры, мама — 172 — вось так і атрымаліся яе «сярэднія» 185 і 182 у старэйшай сястры. Хоць свае дакладныя сантыметры дзяўчына з упэўненасцю не можа назваць дагэтуль: было, удзельнічала ў кастынгу «Міс Беларусь», і там ёй налічылі цэлых 187.
З самага дзяцінства рост Віялеты, натуральна, выдзяляў яе сярод аднагодкаў: ужо да 14 гадоў яна была на галаву вышэйшая за ўсіх. На шчасце, адкрытага булінгу ўдалося пазбегнуць, адзінае, што моцна злавала, — гэта выбар хлопцаў на карысць нізкіх дзяўчат.
— Яшчэ больш мяне раздражнялі тыя самыя нізкія дзяўчаты, якія, паводле іх слоў, на абцасах маглі адчуваць сябе «кобыламі», з іх улюбёнай фразай «Нізкія для кахання, высокія для працы». Гэта ўжо з узростам я зразумела, што кахання заслугоўваюць усе. І ў дадатках для знаёмстваў не скрывала свой рост, горда пісала: 185. У адрозненне ад хлопцаў, з якімі хадзіла на спатканні.
Чакаеш сустрэчу з 190+, а прыходзіць 175. І такое не рэдкасць.
Побытавыя нязручнасці таксама не абышлі Віялету бокам. З не відавочнага: рост стаў праблемай пры выбары аркі на вяселле. Муж дзяўчыны таксама высокі — 196 сантыметраў, і ва ўсе самыя прыгожыя варыянты пара проста-напроста ўпіралася б галавой. Давялося змірыцца і выбіраць ужо з таго, што засталося.
— Але ў звычайным жыцці я вельмі люблю гэтае адчуванне, калі мы з мужам гуляем і ловім погляды мінакоў, а часам і шэпт. Быў такі выпадак: ішлі да сябра на дзень нараджэння мы і пара нашых знаёмых — хлопцы сярэдняга росту (175 для нас — гэта «сярэдні», так). Праходзячая міма бабулька спынілася, разглядзела нас усіх і выдала: «Ой, такія прыгожыя, высокія! Гэтыя маленькія таксама прыгожыя, а вы дык увогуле прыгажосць».
З ростам у прынцыпе заўсёды звязаныя ўсе базавыя кампліменты. Прычым часцей іх, чамусьці, робяць дзяўчаты або дзеці. Многія шчыра не разумеюць, чаму Віялета дагэтуль не пабудавала кар’еру мадэлі або валейбалісткі. Усё гэта, паводле слоў беларускай, не прымушае яе ні комплексаваць, ні, наадварот, адчуваць сябе неяк асабліва ўпэўнена.
— Хацелася б верыць, што разам з ростам ідуць упэўненасць і лідарскія якасці, але не, гэта мы вырошчваем самастойна.
Насамрэч я вельмі мяккая, чуллівая і ранімая. Комплексы ў мяне таксама былі і ёсць, толькі рост ніколі не быў у іх спісе. Мне падабаецца ў літаральным сэнсе быць на галаву вышэйшай за іншых.