«Калі паляцела працаваць, у кішэні было $50»
- 31.03.2024, 16:54
Як дзяўчынка са Шклова стала топавай мадэллю ў Кітаі.
Яшчэ ў дзяцінстве Наталлі жартам казалі, што з такой знешнасцю трэба ісці ў мадэлі. А яна ўзяла і пайшла. У 19 гадоў паляцела ў Азію, у выніку гісторыя з паказамі, фотасесіям і рэкламай зацягнулася на доўгія 6 гадоў. Самавітую частку заробленых грошай яна выдаткавала не на сябе - дапамагла маме, піша onliner.by.
«Праз атмасферу ў доме хацела ўцячы як мага далей»
Наталля нарадзілася ў невялікім мястэчку Шклове за 36 км ад Магілёва. Сваё дзяцінства яна ўспамінае як няпросты час, калі маме даводзілася сумяшчаць дзве працы, каб пракарміць дзвюх дачок. «Пры гэтым тата піў і дома здараліся скандалы. Усё гэта адбілася на мне і сястры», - апускаецца ў не самыя прыемныя ўспаміны наша гераіня.
Аб працы мадэллю яна ўпершыню пачула, калі ёй было каля 10 гадоў. Маленькая Наташа паглядзела па тэлевізары праграму пра Мілю Ёвавіч, пасля чаго мама пачала фатаграфаваць яе на «мыльніцу» ў розных уборах. Тыя здымкі дзяўчына з усмешкай называе першымі тэставымі фатаграфіямі.
— Ну, а потым неяк мы гулялі летам у бабулі ў вёсцы і сустрэлі жанчыну, якая прыехала да кагосьці ў госці, і яна мне сказала: «У цябе такія доўгія ногі! Табе трэба ісці ў мадэлі! - Успамінае дзяўчына. - Не, я тады не планавала ісці ў мадэлі, не жыла гэтай марай. Мне проста падавалася, што калі з'явіцца такі шанец, то я за яго ўхаплюся. Аднак я не ўяўляла, што, жывучы ў Шклове, у мяне ёсць такая магчымасць. Але праз атмасферу ў нашым доме мне вельмі хацелася з'ехаць з горада, уцячы як мага далей.
«Калі паляцела працаваць, у кішэні было $50»
Наталля скончыла мадэльную школу, пасля чаго наважыла падаць сваю анкету ў агенцтва. Спыніўшыся на адным з варыянтаў, яна даслала свае фатаграфіі. Праз нейкі час з ёй звязаўся агент з Менска і сказаў, што яна падыходзіць: трэба толькі прыехаць у Менск і пагутарыць.
- Я не верыла, што магу працаваць мадэллю і з'ехаць за мяжу, - прызнаецца суразмоўніца. - Але мне прапанавалі кантракт у Тайландзе, і я пагадзілася. На той момант мне было 19 гадоў, я ні разу не была за мяжой, не лятала на самалёце. У кішэні было толькі $50 - больш мне мама даць не змагла. Перасадка была ў Вене, я не разумела, як ісці на пасадку, як не прапусціць сам самалёт. Ад стрэсу ў мяне нават паднялася тэмпература.
Калі выйшла з аэрапорта, убачыла пальмы, таксоўкі, якія сігналяць. Людзей - цемра! Я глядзела на гэта вялізнымі вачыма і не верыла, што гэта ўсё рэальна. Падобнае бачыла толькі ў кіно. Там такі рух - проста шок. У нас у Шклове коркаў у прынцыпе не бывае.
Я ўсё жыццё марыла пабываць на моры, а тут убачыла цэлы акіян. У мяне была праца ў фэшэн-шоў у пяцізоркавым гатэлі. Ён размешчаны на гары, і з яго адкрываўся надзвычайны краявід. Ніколі не думала, што апынуся ў такім месцы. Гэта было самае яскравае ўражанне ад той паездкі.
Адзінай праблемай падчас працы ў Тайландзе дзяўчына называе сум па доме. Яна ўспамінае, што ўвесь час сумавала аб «сваім ранейшым жыцці». Але ад новай прапановы не адмовілася і праз нейкі час уладкавалася фотамадэллю для каталогаў у Кітаі. Рабочыя дні былі вельмі насычанымі, і часам даводзілася здымацца да 12 гадзін без перапынку.
- Самай эфектнай працай, на мой погляд, быў кампэйн (здымка рэкламнай кампаніі калекцыі. - Заўв.) для ювелірных упрыгожванняў. Калі здымалася для іх, мусіць, не да канца разумела, што гэта за праца. Думала, што звычайны каталог. Але праз некалькі тыдняў я ішла па Нанджы роўд, самай вядомай і папулярнай вуліцы ў Шанхаі, і ўбачыла вялікую рэкламу са сваёй выявай. Гэта было класна, і я адчула шок.
«Мару пра домік у вёсцы і майстэрню»
Наталля перакананая: калі чалавек зацікаўлены і гатовы шмат працаваць, мадэлінг дасць магчымасць добра зарабіць. Першай яе сур'ёзнай купляй стаў iPhone. Дзяўчына паляцела ў Азію са звычайным кнопкавым мабільнікам, і ёй патрэбен быў новы тэлефон.
- Але маёй задачай былі не забаўкі, не купля ўбораў. Асноўнай мэтай была фінансавая дапамога сям'і, - тлумачыць Наталля. - Уласна, гэтага я і дасягнула. Справа ў тым, што ў маці была вялікая праблема з жыллём. Яна таксама вырасла ў складаных абставінах, у яе не было падтрымкі бацькоў. Калі яна сустрэла майго бацьку, яны ў далейшым жылі ў яго кватэры. Узнікалі прэтэнзіі, што яна там жыве. Яе выганялі. І мне ўсяляк хацелася маме дапамагчы і ўрэгуляваць яе жыллёвае пытанне.
Прапрацаваўшы ў мадэлінгу амаль 6 гадоў, дзяўчына наважылася паставіць у кар'еры кропку - яна хацела сканцэнтравацца на ўласным жыцці.
- Вярнуўшыся з Кітая, я зразумела, што больш надоўга не хачу з'язджаць за мяжу. Мне хацелася стварыць сям'ю. І неўзабаве пасля вяртання мой паклоннік зрабіў мне прапанову. Згулялі вяселле. Роўна праз дзевяць месяцаў у нас нарадзілася дачка. Пасля яе з'яўлення ў мяне нават думкі не было кудысьці адлятаць. Я не ўяўляла, што магу надоўга пакінуць сваю сям'ю.
Цяпер дзяўчына спрабуе сябе ў рамесніцтве - вышывае карціны - і хоча прасоўваць сябе ў гэтым кірунку. У будучыні яна марыць набыць домік у вёсцы і адкрыць пры ім сваю невялікую майстэрню.
- Пасля таго, як я пабыла за мяжой, я зразумела, што хачу жыць у Беларусі. У юнацтве мне хацелася ўцячы, мне здавалася, што за мяжой здорава, у мяне ўсё атрымаецца і мяне, як кажуць, чакае вялікі поспех, - разважае наша гераіня. - Успомню адзін момант з дзяцінства. Вёска. Стаю ў полі, варочаем сена граблямі, і нада мной у гэты момант пралятае самалёт. Да таго моманту я яшчэ ніколі не лятала, і мне здавалася, што людзі там - у салоне самалёта - вельмі шчаслівыя. А я тут стаю, і мне гэта сена варочаць трэба...Уявіць горшую сітуацыю было немагчыма. Я адчувала сябе вельмі няшчаснай: аднакласнікі з'язджаюць на мора, а я еду да бабулі пасвіць карову. Але калі я паляцела, зразумела, што самы шчаслівы час быў менавіта тады - з тымі граблямі.
У мяне ёсць планы: мы марым з мужам пераехаць у вёску. Хачу набыць старую хату, адрэстаўраваць яе, зрабіць там майстэрню накшталт хаты-вышывальні і навучаць дзяцей вышыўцы. Большасць дзяцей нават не ведаюць, што такое вышыўка, і не разумеюць. Я цалкам задаволеная сабой цяперашняй і тым, дзе я ёсць. Усё склалася для мяне найлепшым чынам. Усё так і павінна было адбыцца.