«Прэміі бачаць толькі набліжаныя»: настаўніца расказала ўсю праўду пра сваю працу

• 22.12.2019, 10:19

Шчырая споведзь пра кумаўство, каласальныя перапрацоўкі і падранае адзеннне.

Людзі па-ранейшаму гатовыя гаварыць праўду, але не гатовыя паказваць свой твар. Так, гэта можа мець наступствы. Пазнаюць знаёмыя, з'явяцца праблемы на працы з боку пільнага і заўзятага начальства, заклююць калегі: маўляў, мы церпім - і ты цярпі.

Каб перадаць сапраўдныя і адкрытыя гісторыі, выданне onliner.by працягвае рубрыку, у якой людзі дзеляцца таямніцамі і схаваным бокам жыцця. Госць чарговага выпуску - настаўніца. Жанчына выкладала ў Менску, а затым перабралася ў сельскую школу. Мы даведаліся падрабязнасці яе не самай ўдзячнай працы і дзелімся імі з вамі.

Наогул, па адукацыі гераіня відэа - навуковы супрацоўнік. Але запіс у дыпломе да навукі яе не абавязала. Размеркаванне накіравала ў школу, дзе і закруцілася кар'ера настаўніцы. Жанчына адзначае, што праз яе ў тыдзень праходзіць сотня сшыткаў. Па нарматывах профільнага міністэрства, яна павінна выдаткоўваць на адзін сшытак не больш за хвіліну: «Максімум, які аплачваецца па сшыткаў, - дзве гадзіны па 4 рублі».

- Кожны раз, калі чытаю пра заробак настаўніка, у мяне слёзы выступаюць - ці то ад смеху, ці то ад гора. Сцвярджаюць, быццам гэта заробкі спецыялістаў, якія працуюць не на адну стаўку. А стаўка - гэта блізу 400 рублёў. Пры гэтым я не прыходжу дадому ў абед. Ёсць вылічэнні, розныя пакаранні. Прэміі размяркоўвае кіраўніцтва. Ёсць кумаўство, і прэміі бачаць толькі набліжаныя.

Прыходжу дадому ў чатыры-пяць вечара. Ёсць свае хатнія справы: сям'я, дзеці. Далей ты альбо правяраеш сшыткі, альбо рыхтуешся да ўрокаў. Каб якасна падрыхтавацца да ўрокаў, патрэбна не адна гадзіна. Так, ёсць інтэрнэт, але на кожны ўрок патрэбны асобны канспект. І для кожнага класа патрэбны індывідуальны падыход. Але, на жаль, ніхто не разумее, які гэта каласальны аб'ём працы.

Пачытайце таблічку на школе. Там напісана: установа адукацыі. Мая асноўная функцыя - даваць веды, а не выхоўваць вашых дзяцей за вас. І я не павінна адказваць за пажарны апавяшчальнік. Не так даўно паступілі дакументы, тыпу, павінны абысці ўсе дамы і праверыць на наяўнасць тых самых пажарных апавяшчальнікаў, даведацца, як працуе комін, ці ёсць дровы. Чаму я, чалавек, які не з'яўляецца спецыялістам у гэтай галіне, павінна лазіць па прыватным сектары з інспекцыяй?

Працавала ўсяго другі год. Прыйшла даслоўна ў прытон. Мяне ледзь выпусцілі з той кватэры. Парвалі верхнюю вопратку. Вярнулася ў школу ўся ў слязах. Звярнулася да дырэктара. З'ездзілі разам у мясцовую апорку. Там мне сказалі: «Ну не забілі ж». Тыпу, калі з вамі разбяруцца канчаткова, тады і прыходзьце. Напэўна, гэта ўсё ж такі задача ўчастковых - хадзіць па такіх сем'ях.

Паказныя адкрытыя ўрокі. Некаторыя іх рэпеціруюць. Я асабіста не. Натуральна, праз гэтага яны не заўсёды атрымліваюцца. Але рэпетыцыя такіх урокаў з дзецьмі вядзе толькі да страчанага часу і адсутнасці ведаў. Гэтае шоў для вышэйстаячых начальнікаў, якія прыязджаюць паглядзець на працэс.

У 10-м класе 10 чалавек хочуць паступіць, астатнія 15 - вісусы. Яны так і кажуць: «Я пасядзець прыйшоў». Тыпу, потым паступлю ў каледж. Прыходзяць бацькі: «Мяне не задавальняе адзнака». Яны адзнаку хочуць. А мяне не задавальняюць веды. Адчуйце, наколькі розны падыход. Я хачу веды, яны - адзнаку, а міністэрства не дазваляе мне ставіць двойкі. Але я ўсё роўна стаўлю. Я яе не сабе паставіла, я прасігналізавалі, што дзіця нічога рабіць не хоча. І ведаеце, потым ідзе прагрэс. Дзіця пачынае імкнуцца і нешта рабіць. А да гэтага ён прыходзіў: «Вы ж усё роўна тры паставіце». Не павінна быць такога.