Бландынка-інкасатар: Аўтамабілі, зброя - гэта маё
- 13.11.2017, 11:58
Беларуска наважыла давесці, што нічым не слабейшая за мужчын, і выбрала незвычайную прафесію.
«Неяк мяне за стырном убачылі інкасатары іншага банка. Абмяркоўвалі потым: што гэта за бландын паехаў, няўжо хтосьці з супрацоўнікаў перафарбаваўся?» - са смехам распавядае tut.by Таццяна Данілевіч.
Гэтая невысокая абаяльная бландынка працуе кіроўцам інкасатарскага фургона. Скажаце, не жаночая прафесія? Насуперак усім стэрэатыпам Таццяна выдатна разбіраецца ў машынах, трапна страляе і не бянтэжыцца на дарозе.
З гераіняй журналісты сустрэліся раніцай перад пачаткам працоўнага дня. Следам за ёй пайшлі ў зброевае сховішча - на маршрут Таццяна выязджае ў поўнай амуніцыі: бронекамізэлька (пашытая спецыяльна пад яе), пісталет, аўтамат. Рацыі няма - замест яе ў кіроўцы станцыя ў машыне, праз якую можна звязацца з інкасатарам або дзяжурным.
- Пра змену прафесіі я падумвала ўжо некалькі гадоў, - прызнаецца Таццяна. - Бо праца павінна прыносіць задавальненне, шукала штосьці для душы. Аўтамабілі, зброя - гэта ўсё маё. Чаму менавіта інкасацыя? Тут ход думкі даволі просты. На працягу многіх гадоў жанчыны даказваюць, што нічым не слабейшая за мужчын. Мы ёсць усюды - у МНС, міліцыі. А ў інкасацыі няма. Значыць, вырашыла я, трэба патрапіць туды.
Да гэтага жанчына працавала на Менскім аўтамабільным заводзе. Пачынала з аўтобуснай вытворчасці, потым загадвала імпартам і экспартам запчастак. Самае цікавае, што машынабудаванню яна нідзе не вучылася. Таццяна сканчала каледж па спецыяльнасці «прадавец».
- Адкуль тады любоў да аўтамабіляў? Можа, хтосьці ў сям'і быў механікам?
- У тым і справа, што не, - усміхаецца ў адказ Таццяна. - Апошнія тры гады я паралельна падзарабляла кур'ерам у інтэрнэт-краме. І пераканалася, што мне падабаецца быць за стырном.
У інкасацыі пачаткоўцы праходзяць курсы спецпадрыхтоўкі. Вучацца рукапашнаму бою (станавіцца ў пару з жанчынай мужчынам спачатку было вельмі няёмка), стральбе. З апошнім у Таццяны цяжкасцяў не ўзнікла. Яшчэ працуючы на МАЗе, яна займалася кулявой стральбой. Нават заняла першае месца на раённых спаборніцтвах. Трапіць у дзесятку з 50 метраў? Лёгка!
- Ці даводзілася ўжываць зброю?
- Думаю, вы рана задаеце гэтае пытанне, стаж у мяне яшчэ не такі вялікі. Дзякуй Богу, не трапляла ў такія сітуацыі і, спадзяюся, не траплю.
У бронекамізэльцы і з аўтаматам на плячы Таццяна спяшаецца на стаянку. Калегі на вуліцы прыкметна ажыўляюцца. І справа зусім не ў журналістах, як вы разумееце. Нам потым па сакрэце раскажуць: з'яўленне Таццяны ў калектыве добра паўплывала на мужчын. Яны сталі больш ветлівымі - у грамадстве дамы груба выказвацца ўсё ж непрыстойна.
Гераіня прызнаецца, што калі ішла ў мужчынскі калектыў, была гатовая да ўсяго. Але прынялі яе добра, негатыву ў свой адрас кіроўца-пачатковец не адчувае. Як блізкія паставіліся да такой змене працы? Муж, кажа Таццяна, - чалавек лаяльны, заўсёды яе падтрымлівае. Таму супраць не быў. Тым больш ён сам працуе кіроўцам у інкасацыі.
- Ці не раўнуе?
- Не. У нас адносіны будуюцца на даверы.
А вось і Таццянін фургон. «Крафцік», як яна ласкава яго называе. Машына цалкам браняваная. Шкло не адчыняецца, а для экстранных выпадкаў ёсць байніца.
- Рамонт машыны ў абавязкі кіроўцы не ўваходзіць - для гэтага ёсць станцыя тэхабслугоўвання. Таму сур'ёзнымі паломкамі займаюцца механікі. А памяняць лямпачку або заехаць на СТА перакінуць гуму я і сама магу, - тлумачыць дзяўчына, заскокваючы ў фургон.
Разам з брыгадай яна выязджае абслугоўваць банкаматы. Насіць цяжкія сумкі з грашыма Таццяне не даводзіцца - як кіроўца яна павінна ўвесь час заставацца ў машыне.
- Не страшна вазіць столькі грошай?
- Я нават не ўнікаю, якія там сумы. Вось я разумею - 10 рублёў, сто, тысяча. А больш - не магу ўявіць, колькі гэта. Так, гэта адказнасць. Трэба ўвесь час кантраляваць сітуацыю: і падчас руху, і падчас чакання брыгады.
Яркая бландынка за стырном заўсёды прыцягвае ўвагу. Рэакцыя ў праязджаюць міма кіроўцаў розная: і «клас» паказваюць, і выходзяць пазнаёміцца. Гэта ж рэдкасць - дзяўчына ў інкасацыі. А Таццяна ўпэўненая: у гэтай працы няма нічога такога, з чым бы жанчына не справілася. Нават на МАЗе за станкамі дамам прыходзіцца цяжэй.
За змену гераіня праязджае 100-200 кіламетраў. А потым - зноў за стырно. «Заўсёды езджу на машыне. Калі шчыра, грамадскім транспартам гадоў 10 ужо, напэўна, не карысталася. Нават не ведаю, што куды ідзе. За стырном не стамляюся. Хоць мне казалі: хутка надакучыць. Але я дагэтуль не наездзілася!» - усміхаецца яна.
На пытанне аб тым, ці адважная яна дзяўчына, Таццяна сціпла аджартоўваецца. Ну не можа яна сама сябе ацаніць. Хоць выбар работы, здаецца, кажа пра многае.
- Я наогул у армію хацела пайсці, - гаворыць адкрыта гераіня. - Але бацькі былі супраць. «Ты ж дзяўчына, павінна выйсці замуж, дзяцей нарадзіць». Выйшла. Нарадзіла: у мяне двое дзяцей - сын і дачка. А цяпер можна і свае мары рэалізаваць.